zaterdag 28 december 2019

De bestralingen zijn gestart...

9/12/19; alweer een rondje immuuntherapie, het was ff slikken, nu ik me beter voel neem ik een zetel ipv een bed maar wel in een rustige kamer, dat betekent maximaal 2 patiĆ«nten in 1 ruimte achteraan in de gang, weg vd drukte. Ik verdraag drukte en lawaai nog steeds erg moeilijk, en de man met wie ik de ruimte deel had hier ook uitgesproken last van. We geraken op een rustige gedempte manier in gesprek en blijkt dat hij terminaal is... ik krijg een krop in mijn keel en de haren op mijn armen staan recht overeind… er slaat een vreselijke angst om mijn hart, terwijl ik momenteel met een goede prognose kan vooruit kijken… Na hij klaar is neemt de volgende plaats, een dame van 60, ook zij start een gesprek en alweer behoorlijk confronterend, zij was al voor de 3x hervallen, 2x hormonale borstkanker net als ik, de 1ste keer toen ze 45 was, 2de keer 12jaar later en nu 2jaar later een ander type borstkanker, beide borsten zijn reeds geamputeerd… ik voel me helemaal vd kaart, dit is echt mijn grootste angst... Ook de herinneringen aan Linda, een lieve warme dansvriendin die 2,5jaar geleden aan de gevolgen van borstkanker is overleden na hervallen te zijn schieten door me heen...
En ik voel dat de levenslust die ik wat herwonnen had deels uit me wegstroomt. Ik ben de rest vd dag wat apatisch, zit in een vreemde waas. In de avond kan ik me er wat van losmaken en probeer ik me te focussen op mezelf, dwing mezelf naar de dansschool te rijden en het geeft een welkome afleiding.
Ik kan me hierdoor weer resetten en ga moe maar met een blij gevoel terug naar huis.

10/12/19; Vandaag moet ik naar de dienst radiotherapie voor een simulatie ter voorbereiding op de bestralingen. En het gaat weer helemaal fout. Ik word meteen binnen geroepen en men legt uit dat ze middels een scan gaan bepalen waar ze moeten bestralen en na die bepaling worden er 5 puntjes op mijn huid getatoeĆ«erd zodat men het bestralingstoestel hierop kunnen instellen. Mijn hart gaat als een razende tekeer, ik sta weer heftig nee te schudden en voel me totaal radeloos; IK WIL DIT NIET!!! De verpleger vraagt wat er ad hand is en of het met me gaat want mijn ogen zijn groot vd opkomende paniek en ik zag spierwit zij hij, hij vervolgt dat alles pijnloos is behalve die puntjes die zou ik wat voelen, en daar barst de bom… ik begin hysterisch te huilen en herhaal heel de tijd, "ik wil het niet, ik wil het niet". Hij vraagt wat ik dan precies niet wil, ik zeg hem dat ik die puntjes niet wil, ondertussen komt zijn collega binnen die alles van achter een glazen wand gevolgd had en ze proberen me te kalmeren, wat niet echt lukt. Waar ik voorheen steeds huilde waren het vooral de tranen die plots opwelden en over mijn wangen rolde ben ik nu echt aan het huilen, ik sta echt snikkend en naar adem snakkend tegenover hen, ik ben de controle kwijt. Ze vertellen me dat het niet anders kan en mijn reactie is best fel: In andere ziekenhuizen kan het ook zonder een tattoo te zetten, daar kan het ook met een stift, ja dat was hun beleid niet, gezien dat men erg precies wil werken en met bijtekenen als je met een stift werkt je al snel er een mm naast kan zitten, ik reageer als volgt: dan wil ik geen bestralingen en ik voel me helemaal slap worden van binnen, het kost me in mijn hysterie de grootste moeite om niet door mijn benen te zakken. Ze roepen er 2 artsen bij die ook op me beginnen in te praten, het duurt ff voor de hysterie zakt maar ik word uiteindelijk iets rustiger, ze staan te overleggen wat ze moeten doen als alternatief voor die puntjes… en ze worden het maar niet eens… ondertussen ben ik op de rand gaan zitten vh scantoestel, bang dat ik zometeen door mijn benen zak, de vrouwelijke arts komt op haar hurken voor me zitten en begint rustig te praten over die puntjes en dat die erg klein zijn en ook wat vervagen met de tijd en dat er mensen zijn die ze laten weg laseren nadien, dat ze mijn verzet begreep en ik word er zo simpel van dat ik roep; dan zet die ondingen maar. Ik word meteen op de tafel gelegd in dezelfde houding die ik straks onder het bestralingsapparaat ook moet aannemen, ze nemen de nodige scans, nadien leggen ze loden draadjes om mijn borst en worden de puntjes bepaald en hop daar gebeurt het, en die doen zeer!! Totaal beduusd kom ik recht, kleed me aan, roep Rob binnen en vertelt men ons dat we ad balie vd borstkliniek een badge moeten ophalen waar we borg voor moeten betalen om via een aparte ingang binnen te kunnen tijdens de bestralingen. Ik ben totaal vd kaart voor de rest vd dag en avond. Als ik me op de late avond omkleed kijk ik voor het eerst naar die puntjes en ik voel een woede opwellen, die ondingen zijn ontzettend zichtbaar, ik lijk wel joekels van mee-eters op mijn borstkast te hebben… alweer komt die opstand naar boven, ik ga niet, wat denken ze nu wel!!! Rob krijgt me zoals altijd weer rustig maar vanbinnen woed de woede verder!!! Ik hoef er geen tekening bij te maken dat ik die nacht nauwelijks geslapen heb...

De volgende dag ga ik een workshop kerstkaarten maken doen, ik mag alleen komen zodat ik niet id drukte hoef te zitten, het brengt welkome rust in mijn hoofd.

Zaterdag 14/12/19 vertrekken we id namiddag richting Kamperland Zeeland voor 2 nachtjes er ff tussenuit, ik heb dit geboekt na dat puntjes gedoe, ik wil er tussenuit om alles te laten bezinken vooraleer de bestralingen starten, ik voel dat ik zo zwaar over mijn grens zit dat mijn lichaam regelmatig niet mee wil… Dit uitje deed me enorm veel deugd, uitwaaien op het strand, het geluid van die golven… ik voel me weer wat rustiger worden en Rob doet echt zo zijn best om me af te leiden en te verwennen, ik kan voor het eerst weer eens genieten. Als ik ruimte wil of rust dan krijg ik het ook, hij draagt me op handen en ik durf er echt van te genieten, heerlijk uit eten, shoppen… en als kers op de taart eindigen we met een middagje wellness alvorens naar huis te rijden. Ik besluit daar om voor het eerst onder de mensen te komen zonder pruik, super spannend!! Ik merk dat mensen staren en word wat ongemakkelijk en uiteindelijk lukt het om gewoon te genieten van ons etentje en de starende blikken te negeren. Ik ben zo blij met mijn ventje, zonder zijn constante steun zou ik niet tot op dit punt geraakt zijn.

17/12/19 heb ik weer een gesprek met de psychologe en vertel haar het drama dat plaatsgevonden heeft tijdens de simulatie, ze vraagt hoe ik me er nu bij voel, ik zeg haar dat ik me wat opgelaten voel door mijn reactie, dat ik begrijp dat die bestralingen nodig heb maar tegelijk er een totale weerzin bij voel en me echt opstandig voel… ik kan niet verklaren waarom… zo tegenstrijdig dit, en dat de puntjes erop staan en ik er erg boos over ben, waarom heb ik me toch laten overhalen, ik haat ze!!
Terwijl ik het vertel zegt ze, hoort ze in mijn stem idd de boosheid erover, ze begreep wel waar het vandaan komt, gezien ik steeds met erg veel nare bijwerkingen te kampen heb gehad is mijn lichaam dusdanig uitgeput dat het zich nu verzet, ook mentaal, ze zeggen je bent in remissie maar je moet dan nog de bestraling krijgen, je onbewuste "ik" verzet zich want je bent in remissie, je bent mentaal en fysiek op dus waarom verder doen en nog meer schade toebrengen aan je lichaam… Idd dat is exact verwoord wat ik voel… plus ik ben idd bang voor de bijwerkingen of gevolgen vd bestralingen, ik heb genoeg gehad, ik wil dat het stopt.
Ze zegt ook dat door al het gebeurde mijn lichaam nog steeds in overlevingsfase staat en dat ik nog niets verwerkt heb, waardoor een enorme opstapeling is van emoties en trauma's die er nog uit moeten komen, ik vertel haar hoe mijn lichaam soms niet mee lijkt te willen en ik erg veel wilskracht nodig heb om bv een kop koffie op te pakken of me te bewegen, en ze zegt dat het erop lijkt dat ik een stevige burn-out te pakken heb. Ze adviseert me om vooral goed naar mijn lichaam te blijven luisteren en op tijd rust te nemen.

Ondertussen ga ik nog steeds 3x/w naar de fysiotherapie voor lymfedrainage, verkleving littekens en lymfekanalen los maken (dat is ook ontzettend pijnlijk) en elektrostimulatie voor mijn voet.

Het darm probleem is lichtjes verbetert na ik toch besloten heb die spuit die destijds zo pijnlijk was terug te laten plaatsen, deze keer hebben ze hem in mijn bips geplaatst ipv in mijn buik, want daar hadden ze deze nooit mogen plaatsen volgens de maagarts en idd nu deed hij al heel wat minder pijn. Helaas gebeurt het toch minimaal 1x/w dat het echt erg is de diarree (8x op een dag is geen rariteit dan) en dat is dan werkelijk een erg slopende dag dat ik echt uitgeput geraak en het dan ook vooral erg koud heb. Deze week begon het op maandagavond (9/12) en mijn achterwerk ging er echt pijn van doen, het ging ook door op dinsdag… ondertussen deed het zoveel pijn dat ik amper naar het toilet durfde te gaan en met schoonvegen voelde ik dat er iets niet klopte, de dokter gebeld en uitgelegd wat ik voelde en hij vermoedde aambeien… er knakt iets in me en ik barst in huilen uit, ik heb heel de dag gehuild en id avond kwam het ook heel de tijd opzetten, echt huilen en snikken het komt echt zonder rem... ik kan dit niet meer, waarom blijven er maar symptomen bijkomen, waarom stopt het niet??? Tot op heden heb ik mijn verdriet altijd verborgen kunnen houden voor anderen en met name de kinderen, maar vandaag ben ik zo geknakt en radeloos dat ook dat niet meer lukt… de tranen blijven maar komen, snikkend zeg ik heel de tijd: "ik kan dit niet meer, aub laat het stoppen"
Door de diarree speelt ook mijn huiduitslag die ik al van juli heb (toen ik met uitdroging opgenomen was) weer erg op, nu sta ik helemaal vol rode afschilferende erg jeukende vlekken. Het wil maar niet stoppen… Ik word overspoeld door een moeilijk te beschrijven gevoel, ik heb het gevoel helemaal te trillen vanbinnen, het voelt ook alsof ik elk moment in elkaar kan zakken, alsof ik pudding ben... ik krijg dan ook een erg raar gevoel in mijn hoofd, kan niks meer verdragen dan van omgevingsgeluid of mensen om me heen en word een beetje nukkig omdat ik zoveel moeite heb gewoon al op de been te blijven… het is echt een naar gevoel. Meestal zakt het weg als ik me afzonder of rustig in de bank kan liggen met weinig tot geen prikkels. Helaas merk ik dat dit met enige regelmaat begint op te komen, zou dit ad overgang liggen of is dit toch die burn-out die opspeelt of probeert mijn lichaam te spanning eruit te gooien om te gaan verwerken???

Dit ben ik niet op deze foto!
Donderdag 19/12/19; Daar gaan we dan, de bestralingen gaan van start. De foto hierbij toont hoe ik moet plaatsnemen, onhandige houding waarbij je armen en handen gaan slapen, harde plank, wat ook pijnlijk is als je zo mager bent als ik en eenmaal men je in de juiste houding heeft gelegd mag je je niet meer bewegen tot het voorbij is. Het goed leggen neemt ook wat tijd in beslag, rode laserlijntjes moeten precies over die klote puntjes gaan en ik moet me in de houding zoals op de fotoleggen, mag niet meer bewegen en zij trekken aan mijn borstkas en huid om me id juiste positie te krijgen. dan start de bestraling wat ongeveer 5min duurt als men niet al te vaak foto's moet nemen tussendoor, de eerste keer duurt het wat langer omdat men tussendoor even stopt om een meettoestel op mijn huid te plaatsen om de straling te meten en daarna idem maar verplaatsen ze het metertje. Het toestel maakt een raar geluid als het aan stralen is. De arm begint links van me, en verandert constant van positie en eindigt rechtsonder van me. Er zit een grote lens in en tijdens het stralen zie je steeds van alle staafjes van positie veranderen wat de invalshoek constant verandert. Als het voorbij is moet ik me meteen insmeren met flamigel, en herhalen voor ik ga slapen. Nu maar duimen dat ik niet al te veel last ga krijgen…
Ondertussen zijn we een week verder als ik dit aan het schrijven ben en heb reeds 5 bestralingen gehad, ik heb ondertussen een raar gevoel in mijn keel bij het slikken en mijn borst voelt anders aan door de inwendige verbranding die ah optreden is. De huid is licht verkleurd maar nog niet pijnlijk.
Ik onderga de bestralingen maar met erg veel tegenzin… ik wil rust voor mijn lichaam en mijn geest…

Ondanks dat alles heb ik ook de moed gevonden om ook in onze eigen omgeving (thuis deed ik het al langer) zonder pruik me onder de mensen te begeven met erg leuker reacties van iedereen.
Vooral die van vrijdag was geweldig, na de bestraling besloot ik bij de lunchgarden wat te gaan eten alvorens naar school te rijden om Joran zijn rapport op te gaan halen gezien ik anders ruim 45min te vroeg zou zijn. Ik sta bij de kassa om te betalen en de kassierster kijkt me aan en zegt; ik moet u echt complimenteren met dit erg pittig gedurfd kapsel, staat je super goed. Ik begin meteen met 1 hand over mijn haar te wrijven (ik betrap me erop dat ik dat telkens doe als iemand erover begint) en stamel, bedankt ik ben allang blij dat ik terug haar heb... Ze kijkt me aan en zegt; oh, zo op die manier… dan moet ik u dubbel complimenteren dat je dit toont echt top, want het staat je echt. Ik kijk haar beduusd aan, voel me blozen en merk dat mensen om me heen zijn blijven staan en me allen lachend en bevestigend toeknikkend aankijken. Er is zelfs iemand die me een bemoedigend schouderklopje geeft… Dit totaal onverwacht momentje deed me wel deugd, dat had ik even nodig!

vrijdag 6 december 2019

Zo op dat ik een flatliner ben... en dan komt er onverwacht licht op je pad!!

We zijn ondertussen 3,5 weken verder, ik miste de energie om aan het schrijven te gaan...

Ik was emotioneel en lichamelijk zo uitgeput dat ik werkelijk totaal blokkeerde en een flatliner werd… Ik leefde en dat was het, ik ben wel zo afgestompt dat niks nog echt binnen kwam, ik zat ondanks het super goede nieuws terug in een shock leek wel…
Ik probeer voor mezelf uit te vissen waarom ik zo gevangen zit in mezelf, maar vind het antwoord niet. Ik word er radeloos van, wat mijn mentale toestand er niet beter op maakt. Ook de gesprekken met de psycholoog helpen me maar niet vooruit, ze vraagt wat ze kan doen voor me, wat antwoord je daar nu weer op??? Weet ik veel! Ik word er opstandig van, voel me een looser omdat ik niet kan aangeven wat ik nodig heb om uit deze impasse te geraken. Ze reikt me ontspanningsoefeningen aan, maar niks helpt, ik word er onnozel van!! Ik krijg het gevoel dat zij denkt dat ik gewoon niet geholpen wil worden of lastig doe, van onmacht huil ik. Ze verzekert dat dat niet het geval is en ik nog niets verwerkt heb van wat me overkomen is en dat dit na het verlossende bericht los begint te komen…
De volgende ontmoeting is op de maandag als ik mijn immuuntherapie krijg, eerst komt Sara binnen ongepland en treft me slapend aan, ik had die dag al om 8u bij de chirurg geweest en om 11u30 bij de fysio en dan deze namiddag dit, dat zijn teveel afspraken op 1 dag, bij de fysio was ik al erg suf en nu was ik echt ff weg, ik schrik wakker tijdens haar gesprek met Rob en blijkt dat ik al zo vast sliep dat het niet doorgedrongen was dat ze mijn port a cath al hadden aangeprikt en het spul al ah indruppelen was... ze verontschuldigt zich dat ze me wakker heeft gemaakt en zegt; ik kom ff kijken want iedereen maakt zich ernstig zorgen om je, het gaat duidelijk niet goed met je, ik kijk haar hol aan, probeer mezelf bij elkaar te krijgen en het wat weg te lachen maar ze doorziet het... Ze stuurt de oncoloog op me af die mijn medicatie op vlak vh aanhoudende stoelgang drama nogmaals aanpast, ik vertel haar ook een ander wel heel prive probleem dat me erg dwars zit en veroorzaakt word door die klote overgang waar ik ingebracht ben, hierop maakt ze meteen een afspraak bij de gynaecoloog waar ik woensdag al terecht kan. Terwijl Sara naar buiten loopt komt de psychologe binnen, pfff ik ben doodop maar laat de afspraak toch doorgaan, we praten wat, mijn afgestompte "ik" laat zich weer behoorlijk gelden en ik schrik zelf van mijn uitspraken… Wat is er toch met me aan de hand, ik ben mezelf totaal ah verliezen en ik heb er geen vat op... Ook de psychologe weet zich geen raad met me... Ik vind dit ook zo klote voor Rob, ik ga kapot van binnen :-(

Het feit dat in de afgelopen 3 weken ik om de 3 dagen lymfevocht moest laten weg tappen hielp ook niet echt… Normaal stopt dat na 3x maar sinds wanneer loopt er bij mij iets normaal?? Idd, niet dus.. zelfs de chirurg zei al; ik had al verwacht dat het bij jou anders zou verlopen want jou lichaam is zo gevoelig dat jij letterlijk op alles anders reageert, jij bent echt op alles de uitzondering op de regel.
Ik ben dit zo beu, zo kotsbeu, stopt het dan nooit?!! Ik wil niet meer, ik kan niet meer...
Ik lach schaapachtig, ik hoor het hem zeggen, ik onderga het weg tappen vh lymfevocht (wat telkens naar de mening vd chirurg verbazend veel is, 200ml), wat gelukkig dankzij mijn gevoelloze oksel pijnloos is. Behalve de laatste keer, toen raakte hij mijn spier en toen ontsnapte er een pijnkreetje… buiten lymfevocht kwam er toen ook behoorlijk wat bloed mee.
Uiteraard gaat niets vanzelf bij me en blijkt door de enorme lymfevocht ophopingen met dikke bol in mijn oksel tot gevolg dat mijn borst ontstoken is geraakt, vreselijk pijnlijk, alles vuurrood en voelt duidelijk warmer aan… alweer een dreun in mijn gemoed… waarom ook niet… ik kan het zelfs niet meer opbrengen te huilen, boos te zijn, mij sterk voordoen, HET IS OP!!!
Ik vind 's nachts door de pijn geen comfy houding meer waardoor mijn nachten constant gebroken worden en ik steeds verder afglijd in deze afstompende gemoedstoestand.
Hup, aan de antibiotica en pas ah einde vd kuur merk ik dat de pijn begint af te nemen, de roodheid is nog steeds wat aanwezig.

Bij de gynaecoloog volgt de volgende klap, mijn klachten zijn wss van blijvende aard, daar sta je dan... 44, net getrouwd en afgeschreven. ze stelt een behandeling voor en totaal in tranen en in wanhoop aanhoor ik het, ik ga akkoord het een kans te geven en mocht dat niet baten was er nog een andere optie die zeker het proberen waard is maar die nog niet vergoed word. TUURLIJK had ik nu echt gedacht dat het eens mee zou gaan zitten, kom maar op!! gooi het er maar bij, ik ben de pech bak bij uitstek… Echt vreemd, de tranen blijven maar komen en tegelijkertijd voel ik niks meer, wat doe ik hier nog in dit leven?? Moet ik deze hel overleven om dan verder te leven in een leven waarin alle plezier en ontspanning je ontnomen word?! Dan heb je de kanker overwonnen maar dan heb je nog alle nevenschade waar je mee te maken krijgt waar iedereen over zwijgt, dit gaat veel verder dan je je ook maar kan inbeelden… ook op tv waarbij ze in grote shows tvv kankerstichtingen overlevers ah woord laten word dat niet besproken!!! Hierdoor heeft iedereen, ja... ook ik, een totaal verkeerd beeld hierover. Oh je bent in remissie, kop op meid positief blijven nu kan het alleen maar beter gaan, het glas is half vol ipv half leeg… WTF!!! Ik heb geen glas meer ZO LEEG IS HET!!! Stop met die onzin, ik heb na alles wat ik meegemaakt heb ook het recht om me ff klote te voelen, verloren te zijn, en nee, DIT IS NIET LEUK, ik zie het liever ook anders maar HET LUKT GEWOON FF NIET!!!
Genoeg is genoeg. Ik heb gewoon ff tijd nodig, terwijl je in remissie bent moet je nog herstellen van alle schade die je lichaam opgelopen heeft door de chemo, krijg je nieuwe problemen waar iedereen over zwijgt en die nu dus ijskoud en mega hard op mijn dak vallen… het is duidelijk niet alleen kanker, na de kanker is er nog al de rest... en verwerk maar he, het ene heb je nog niet kunnen verwerken en het volgende dient zich al aan. KUTZOOI!!!!!!

25/11/2019: Alweer een dag gevuld met teveel afspraken; lymfevocht laten weg tappen, afspraak bij de radioloog om de op hande zijnde bestralingen te bespreken, fysio en daarna naar Geel naar mijn maagchirurg.
Bij de radioloog krijg ik info wat ik kan verwachten, het glijd langs me af, de aanvang word uitgesteld door de borstontsteking waardoor ik niet voor Kerst klaar ben maar ergens half januari, weer een tegenvaller…
En dan komt het volgende wel binnen, ze gaan middels tatoeage 4 puntjes omheen mijn borst plaatsen als markeerpunten voor het  toestel dat de bestraling geeft… Met een ruk ben ik uit het verdoofde, paniek golft over me heen en ik zeg vrij heftig en nee schuddend dat ik dat niet wil!!! Tranen wellen op, hyperventilatie zet op, ogen groot vd stress... moet ik buiten een litteken nu ook nog DAT als permanente herinnering aan deze hel hebben, IK WIL HET NIET!!!
De verpleegster kijkt me begrijpend aan, gunt me ff de tijd om het te laten inzinken en mezelf tot de orde te roepen en vervolgt dan met; je hebt hier eigenlijk geen keuze in. Ik reageer fel dat ik dan afzie vd bestralingen, hier stopt het voor mij…
Alweer een lange stilte terwijl ik vast kom te zitten id paniek die over me heen walst. Dan praat zij alsook Rob op me in dat ik nu ik zo ver gekomen ben het hier toch niet vanaf ga laten hangen… ik blijf maar nee schudden, ik krijg geen woord meer uit mijn strot, ze willen me toch niet horen...
Rob neemt de info brochures aan, zegt tegen de verpleegster dat het wel goed komt en leid me weg.

Tegen mijn zin wring ik eten naar binnen, ik ben boos op alles en iedereen en er komt geen geluid meer uit me... Na een tijdje zakt de paniek weg en neemt de boosheid mee en het lukt om er over te praten, echt met volle 100% tegenzin geef ik maar weer de controle over mijn lijf uit handen.

Daarna op naar Geel, ik vraag hem of er echt niet iets is wat me kan helpen om suiker en vet beter te verdragen, want buiten die kanker heb ik ook dat maag probleem nog wat me intolerant heeft gemaakt hiervoor en wat er dus voor zorgt dat ik maar niet bij kan komen. Hij kan me buiten de pillen die me helpen om suiker beter te verdragen nog 1 oplossing aanreiken, inspuitingen, elke maand 1... Als ik met mijn voorschrift bij de apotheek sta komt de volgende shock... de spuit moet besteld worden en als ik hem ga ophalen blijkt het om die spuit te gaan die ik in juli al eens gehad heb tijdens de chemo, om de diarree te stoppen, die spuit die waanzinnig pijnlijk was... ik zak nog net niet door mijn benen en ik wil hem niet, de apotheek zegt dat hij mijn geld niet kan terug geven omdat het een koelkast product is en de leverancier dat niet terug neemt na aflevering. Gezien hij deze spuit ook nog nooit eerder verkocht heeft kan hij die ook niet opzij leggen voor een andere klant. AAAARRRGGHHHHHHHHH!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ik dump dat onding in onze koelkast en probeer mezelf ertoe te zetten deze toch nog eens een kans te geven, maar ben er nog niet uit. Ik heb er oprecht een schrik van gepakt, het is verdomme echt pijnlijk.

26/11/2019: Ik trakteer mezelf op een ontspanningsmassage, een adresje via google gezocht wat me bij een vrouw brengt vlak bij ons, die een enorme rust uitstraalt en ik voel meteen een klik met haar. Het lukt haar dat ik me overgeef en er daalt een enorme rust en ontspanning over me heen, wat een bevrijding!! Na de massage zet ze zich aan een tafel en vraagt of ik nog wat tijd over heb, ik kijk haar aan en iets in me zegt: het is ok en ik stem in. Ik treed niet in detail maar wat volgde was een open en ontspannen gesprek, vooral op spiritueel vlak en zij krijgt klaar wat tot op heden ik en niemand anders lukte… ik heb mijn kantelmoment!!! Er valt 1000kg van mijn schouders, ik voel moed en vechtlust in mijn lijf lopen, ook de zin in het leven komt terug en het afgestompte glijd van me af, no flat line anymore!!! Ik kan weer open en met gevoel de wereld in. Overweldigd door deze heerlijke omkanteling ga ik naar huis waar ook Rob meteen merkt, er is iets veranderd. Hij pikt mijn positieve energie op en is nieuwsgierig. Ik twijfel even of ik dit wel wil vertellen en vraag hem open minded te zijn en me zeker niet uit te lachen, ik vertel hem wat er totaal onverwacht op mijn pad is gekomen hij geeft aan hier zelf niet in te geloven maar hij is zo blij dat ik me nu plots zo goed voel dat hij er absoluut achter staat. De dag erna rijd ik naar ons mam en vertel haar ook het gebeurde en ook zij is opgelucht en blij dat ik eindelijk het punt gevonden heb om die dikke betonnen muur om me heen te doen breken. Ik ben er nog niet maar ben eindelijk op de goede weg!!
Het lukt me ook om deze energie vast te houden tot op heden, ik voel me beter, energieker, goed gezind, positiever en ik wil weer echt gaan leven!! Die vrouw was nu letterlijk het licht op mijn pad, zij heeft me weer op het goede spoor gekregen!!

2/12/2019 weer een afspraak met de psychologe, ik besluit haar niet te vertellen over wat me overkomen is en wat een energie er in me los kwam… ik voel me hier even terug geduwd id vreselijke werkelijkheid waar ik in zit en besef dat ik ook met deze gevoelens wat moet, omdat ze vraagt hoe het bij de gynaecoloog ed radioloog was geweest sluipen de boosheid ed onmacht weer naar binnen en vertel ik in volle emotie wat daar gezegd is en hoe oneerlijk ik het allemaal vind, ook mijn verzet tegen die puntjes steekt weer de kop op en ze merkt voor het eerst dat ik niet alleen verdrietig ben maar ook echt opstandig. Terwijl ik haar zeg dat ik van mezelf niet snap waarom ik zo sterk die weerstand voel tegen die puntjes zegt ze tot mijn opluchting dat ik me er niet voor hoef te schamen of te verontschuldigen, dat ik zeker niet de enige ben die hier emotioneel een probleem mee heeft en dat ik niet mag vergeten dat ik al een enorm zware weg heb afgelegd en nog steeds afleg, het blijft maar komen en ik zit duidelijk ff op mijn grens… er is tot op heden nog nergens de tijd en ruimte geweest om dingen te verwerken of om te bekomen of het volgende dient zich al aan. KLOPT HELEMAAL. Ze vraagt weer wat ze voor me kan doen en wat mijn kantelpunt was ih verleden toen ik zwaar depri was, ik leg haar uit dat die situatie totaal anders was als nu en het kantelpunt een lastige was maar niet passend in wat me nu overkomen is... Ondanks het een emotioneel gesprek was lucht het op.

Al snel stroomt de energie binnen en opgelucht stel ik vast dat ik idd mijn kantelmoment al heb gehad en het niet een korte bevlieging was, ik kan het vasthouden!!