We zijn ondertussen 3,5 weken verder, ik miste de energie om aan het schrijven te gaan...
Ik was emotioneel en lichamelijk zo uitgeput dat ik werkelijk totaal blokkeerde en een flatliner werd… Ik leefde en dat was het, ik ben wel zo afgestompt dat niks nog echt binnen kwam, ik zat ondanks het super goede nieuws terug in een shock leek wel…
Ik probeer voor mezelf uit te vissen waarom ik zo gevangen zit in mezelf, maar vind het antwoord niet. Ik word er radeloos van, wat mijn mentale toestand er niet beter op maakt. Ook de gesprekken met de psycholoog helpen me maar niet vooruit, ze vraagt wat ze kan doen voor me, wat antwoord je daar nu weer op??? Weet ik veel! Ik word er opstandig van, voel me een looser omdat ik niet kan aangeven wat ik nodig heb om uit deze impasse te geraken. Ze reikt me ontspanningsoefeningen aan, maar niks helpt, ik word er onnozel van!! Ik krijg het gevoel dat zij denkt dat ik gewoon niet geholpen wil worden of lastig doe, van onmacht huil ik. Ze verzekert dat dat niet het geval is en ik nog niets verwerkt heb van wat me overkomen is en dat dit na het verlossende bericht los begint te komen…
De volgende ontmoeting is op de maandag als ik mijn immuuntherapie krijg, eerst komt Sara binnen ongepland en treft me slapend aan, ik had die dag al om 8u bij de chirurg geweest en om 11u30 bij de fysio en dan deze namiddag dit, dat zijn teveel afspraken op 1 dag, bij de fysio was ik al erg suf en nu was ik echt ff weg, ik schrik wakker tijdens haar gesprek met Rob en blijkt dat ik al zo vast sliep dat het niet doorgedrongen was dat ze mijn port a cath al hadden aangeprikt en het spul al ah indruppelen was... ze verontschuldigt zich dat ze me wakker heeft gemaakt en zegt; ik kom ff kijken want iedereen maakt zich ernstig zorgen om je, het gaat duidelijk niet goed met je, ik kijk haar hol aan, probeer mezelf bij elkaar te krijgen en het wat weg te lachen maar ze doorziet het... Ze stuurt de oncoloog op me af die mijn medicatie op vlak vh aanhoudende stoelgang drama nogmaals aanpast, ik vertel haar ook een ander wel heel prive probleem dat me erg dwars zit en veroorzaakt word door die klote overgang waar ik ingebracht ben, hierop maakt ze meteen een afspraak bij de gynaecoloog waar ik woensdag al terecht kan. Terwijl Sara naar buiten loopt komt de psychologe binnen, pfff ik ben doodop maar laat de afspraak toch doorgaan, we praten wat, mijn afgestompte "ik" laat zich weer behoorlijk gelden en ik schrik zelf van mijn uitspraken… Wat is er toch met me aan de hand, ik ben mezelf totaal ah verliezen en ik heb er geen vat op... Ook de psychologe weet zich geen raad met me... Ik vind dit ook zo klote voor Rob, ik ga kapot van binnen :-(
Het feit dat in de afgelopen 3 weken ik om de 3 dagen lymfevocht moest laten weg tappen hielp ook niet echt… Normaal stopt dat na 3x maar sinds wanneer loopt er bij mij iets normaal?? Idd, niet dus.. zelfs de chirurg zei al; ik had al verwacht dat het bij jou anders zou verlopen want jou lichaam is zo gevoelig dat jij letterlijk op alles anders reageert, jij bent echt op alles de uitzondering op de regel.
Ik ben dit zo beu, zo kotsbeu, stopt het dan nooit?!! Ik wil niet meer, ik kan niet meer...
Ik lach schaapachtig, ik hoor het hem zeggen, ik onderga het weg tappen vh lymfevocht (wat telkens naar de mening vd chirurg verbazend veel is, 200ml), wat gelukkig dankzij mijn gevoelloze oksel pijnloos is. Behalve de laatste keer, toen raakte hij mijn spier en toen ontsnapte er een pijnkreetje… buiten lymfevocht kwam er toen ook behoorlijk wat bloed mee.
Uiteraard gaat niets vanzelf bij me en blijkt door de enorme lymfevocht ophopingen met dikke bol in mijn oksel tot gevolg dat mijn borst ontstoken is geraakt, vreselijk pijnlijk, alles vuurrood en voelt duidelijk warmer aan… alweer een dreun in mijn gemoed… waarom ook niet… ik kan het zelfs niet meer opbrengen te huilen, boos te zijn, mij sterk voordoen, HET IS OP!!!
Ik vind 's nachts door de pijn geen comfy houding meer waardoor mijn nachten constant gebroken worden en ik steeds verder afglijd in deze afstompende gemoedstoestand.
Hup, aan de antibiotica en pas ah einde vd kuur merk ik dat de pijn begint af te nemen, de roodheid is nog steeds wat aanwezig.
Bij de gynaecoloog volgt de volgende klap, mijn klachten zijn wss van blijvende aard, daar sta je dan... 44, net getrouwd en afgeschreven. ze stelt een behandeling voor en totaal in tranen en in wanhoop aanhoor ik het, ik ga akkoord het een kans te geven en mocht dat niet baten was er nog een andere optie die zeker het proberen waard is maar die nog niet vergoed word. TUURLIJK had ik nu echt gedacht dat het eens mee zou gaan zitten, kom maar op!! gooi het er maar bij, ik ben de pech bak bij uitstek… Echt vreemd, de tranen blijven maar komen en tegelijkertijd voel ik niks meer, wat doe ik hier nog in dit leven?? Moet ik deze hel overleven om dan verder te leven in een leven waarin alle plezier en ontspanning je ontnomen word?! Dan heb je de kanker overwonnen maar dan heb je nog alle nevenschade waar je mee te maken krijgt waar iedereen over zwijgt, dit gaat veel verder dan je je ook maar kan inbeelden… ook op tv waarbij ze in grote shows tvv kankerstichtingen overlevers ah woord laten word dat niet besproken!!! Hierdoor heeft iedereen, ja... ook ik, een totaal verkeerd beeld hierover. Oh je bent in remissie, kop op meid positief blijven nu kan het alleen maar beter gaan, het glas is half vol ipv half leeg… WTF!!! Ik heb geen glas meer ZO LEEG IS HET!!! Stop met die onzin, ik heb na alles wat ik meegemaakt heb ook het recht om me ff klote te voelen, verloren te zijn, en nee, DIT IS NIET LEUK, ik zie het liever ook anders maar HET LUKT GEWOON FF NIET!!!
Genoeg is genoeg. Ik heb gewoon ff tijd nodig, terwijl je in remissie bent moet je nog herstellen van alle schade die je lichaam opgelopen heeft door de chemo, krijg je nieuwe problemen waar iedereen over zwijgt en die nu dus ijskoud en mega hard op mijn dak vallen… het is duidelijk niet alleen kanker, na de kanker is er nog al de rest... en verwerk maar he, het ene heb je nog niet kunnen verwerken en het volgende dient zich al aan. KUTZOOI!!!!!!
25/11/2019: Alweer een dag gevuld met teveel afspraken; lymfevocht laten weg tappen, afspraak bij de radioloog om de op hande zijnde bestralingen te bespreken, fysio en daarna naar Geel naar mijn maagchirurg.
Bij de radioloog krijg ik info wat ik kan verwachten, het glijd langs me af, de aanvang word uitgesteld door de borstontsteking waardoor ik niet voor Kerst klaar ben maar ergens half januari, weer een tegenvaller…
En dan komt het volgende wel binnen, ze gaan middels tatoeage 4 puntjes omheen mijn borst plaatsen als markeerpunten voor het toestel dat de bestraling geeft… Met een ruk ben ik uit het verdoofde, paniek golft over me heen en ik zeg vrij heftig en nee schuddend dat ik dat niet wil!!! Tranen wellen op, hyperventilatie zet op, ogen groot vd stress... moet ik buiten een litteken nu ook nog DAT als permanente herinnering aan deze hel hebben, IK WIL HET NIET!!!
De verpleegster kijkt me begrijpend aan, gunt me ff de tijd om het te laten inzinken en mezelf tot de orde te roepen en vervolgt dan met; je hebt hier eigenlijk geen keuze in. Ik reageer fel dat ik dan afzie vd bestralingen, hier stopt het voor mij…
Alweer een lange stilte terwijl ik vast kom te zitten id paniek die over me heen walst. Dan praat zij alsook Rob op me in dat ik nu ik zo ver gekomen ben het hier toch niet vanaf ga laten hangen… ik blijf maar nee schudden, ik krijg geen woord meer uit mijn strot, ze willen me toch niet horen...
Rob neemt de info brochures aan, zegt tegen de verpleegster dat het wel goed komt en leid me weg.
Tegen mijn zin wring ik eten naar binnen, ik ben boos op alles en iedereen en er komt geen geluid meer uit me... Na een tijdje zakt de paniek weg en neemt de boosheid mee en het lukt om er over te praten, echt met volle 100% tegenzin geef ik maar weer de controle over mijn lijf uit handen.
Daarna op naar Geel, ik vraag hem of er echt niet iets is wat me kan helpen om suiker en vet beter te verdragen, want buiten die kanker heb ik ook dat maag probleem nog wat me intolerant heeft gemaakt hiervoor en wat er dus voor zorgt dat ik maar niet bij kan komen. Hij kan me buiten de pillen die me helpen om suiker beter te verdragen nog 1 oplossing aanreiken, inspuitingen, elke maand 1... Als ik met mijn voorschrift bij de apotheek sta komt de volgende shock... de spuit moet besteld worden en als ik hem ga ophalen blijkt het om die spuit te gaan die ik in juli al eens gehad heb tijdens de chemo, om de diarree te stoppen, die spuit die waanzinnig pijnlijk was... ik zak nog net niet door mijn benen en ik wil hem niet, de apotheek zegt dat hij mijn geld niet kan terug geven omdat het een koelkast product is en de leverancier dat niet terug neemt na aflevering. Gezien hij deze spuit ook nog nooit eerder verkocht heeft kan hij die ook niet opzij leggen voor een andere klant. AAAARRRGGHHHHHHHHH!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ik dump dat onding in onze koelkast en probeer mezelf ertoe te zetten deze toch nog eens een kans te geven, maar ben er nog niet uit. Ik heb er oprecht een schrik van gepakt, het is verdomme echt pijnlijk.
26/11/2019: Ik trakteer mezelf op een ontspanningsmassage, een adresje via google gezocht wat me bij een vrouw brengt vlak bij ons, die een enorme rust uitstraalt en ik voel meteen een klik met haar. Het lukt haar dat ik me overgeef en er daalt een enorme rust en ontspanning over me heen, wat een bevrijding!! Na de massage zet ze zich aan een tafel en vraagt of ik nog wat tijd over heb, ik kijk haar aan en iets in me zegt: het is ok en ik stem in. Ik treed niet in detail maar wat volgde was een open en ontspannen gesprek, vooral op spiritueel vlak en zij krijgt klaar wat tot op heden ik en niemand anders lukte… ik heb mijn kantelmoment!!! Er valt 1000kg van mijn schouders, ik voel moed en vechtlust in mijn lijf lopen, ook de zin in het leven komt terug en het afgestompte glijd van me af, no flat line anymore!!! Ik kan weer open en met gevoel de wereld in. Overweldigd door deze heerlijke omkanteling ga ik naar huis waar ook Rob meteen merkt, er is iets veranderd. Hij pikt mijn positieve energie op en is nieuwsgierig. Ik twijfel even of ik dit wel wil vertellen en vraag hem open minded te zijn en me zeker niet uit te lachen, ik vertel hem wat er totaal onverwacht op mijn pad is gekomen hij geeft aan hier zelf niet in te geloven maar hij is zo blij dat ik me nu plots zo goed voel dat hij er absoluut achter staat. De dag erna rijd ik naar ons mam en vertel haar ook het gebeurde en ook zij is opgelucht en blij dat ik eindelijk het punt gevonden heb om die dikke betonnen muur om me heen te doen breken. Ik ben er nog niet maar ben eindelijk op de goede weg!!
Het lukt me ook om deze energie vast te houden tot op heden, ik voel me beter, energieker, goed gezind, positiever en ik wil weer echt gaan leven!! Die vrouw was nu letterlijk het licht op mijn pad, zij heeft me weer op het goede spoor gekregen!!
2/12/2019 weer een afspraak met de psychologe, ik besluit haar niet te vertellen over wat me overkomen is en wat een energie er in me los kwam… ik voel me hier even terug geduwd id vreselijke werkelijkheid waar ik in zit en besef dat ik ook met deze gevoelens wat moet, omdat ze vraagt hoe het bij de gynaecoloog ed radioloog was geweest sluipen de boosheid ed onmacht weer naar binnen en vertel ik in volle emotie wat daar gezegd is en hoe oneerlijk ik het allemaal vind, ook mijn verzet tegen die puntjes steekt weer de kop op en ze merkt voor het eerst dat ik niet alleen verdrietig ben maar ook echt opstandig. Terwijl ik haar zeg dat ik van mezelf niet snap waarom ik zo sterk die weerstand voel tegen die puntjes zegt ze tot mijn opluchting dat ik me er niet voor hoef te schamen of te verontschuldigen, dat ik zeker niet de enige ben die hier emotioneel een probleem mee heeft en dat ik niet mag vergeten dat ik al een enorm zware weg heb afgelegd en nog steeds afleg, het blijft maar komen en ik zit duidelijk ff op mijn grens… er is tot op heden nog nergens de tijd en ruimte geweest om dingen te verwerken of om te bekomen of het volgende dient zich al aan. KLOPT HELEMAAL. Ze vraagt weer wat ze voor me kan doen en wat mijn kantelpunt was ih verleden toen ik zwaar depri was, ik leg haar uit dat die situatie totaal anders was als nu en het kantelpunt een lastige was maar niet passend in wat me nu overkomen is... Ondanks het een emotioneel gesprek was lucht het op.
Al snel stroomt de energie binnen en opgelucht stel ik vast dat ik idd mijn kantelmoment al heb gehad en het niet een korte bevlieging was, ik kan het vasthouden!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten