bij mijn vorige post had ik net de eerste 5 bestralingen achter de rug, nu heb ik er nog 2 te gaan…
12 bestralingen achter de rug na mijn laatste post en het was me wat... mijn innerlijke "ik'" heeft zich behoorlijk verzet, ik ben totaal overspannen geraakt, iedere keer ik moest gaan werd erger en erger… trillend kwam ik er telkens toe, ik moest me echt enorm concentreren om mezelf bij elkaar te houden en zonder gedoe op die tafel te gaan liggen… een aantal keren lukte dat niet helemaal en begon ik te huilen tijdens de bestraling. De psycholoog was op de hoogte gebracht en verschillende malen stond ze me al op te wachten om me op te vangen na de bestraling. 1 keer was ik zo ontdaan dat ik aan de verpleging melde dat ik duizelig werd van de opgebouwde spanning. Ik sta op om me te gaan aankleden en gelukkig stond hij naast me en zag me wit worden… hij had me net op tijd vast of ik had van de duizeligheid achterover gevallen… hij begeleid me naar de kleedkamer en zet me op de stoel zodat ik wat kan bekomen. Huilbuien, overvallen me op de meest irritante momenten ik voel me waanzinnig slecht, alsof ik erg tril vanbinnen en steeds vaker ook zichtbaar voor anderen. Ik ben vervuld van intense afschuw voor de bestralingen, maar ook is mijn overlevingsmodus weggezakt en begint alles wat er gebeurt is op me in te beuken, door te dringen en de emoties willen er allemaal in 1 keer tegelijk uit… ik kan dit niet meer aan, ik kan dit niet alleen!!! Ook een enorme angst om te kunnen hervallen overspoeld me en houd me in zijn greep… Gezien ik nooit echt gezond ben geweest heb ik al eens een rouwproces doorlopen… deze is vele malen intenser gezien mijn leven nu letterlijk er vanaf heeft gehangen… Ik voel me zo hulpeloos hierin, de vorige keer in dat rouwproces had ik nog zelf de mogelijkheid te bepalen hoe ik ermee omging en nog mee om ga en zat ik zelf ah stuur om mijn lichaam in balans te houden… Nu moet ik alles maar laten gebeuren, ik heb geen handvaten, geen zekerheden, geen controle… ik ben overgeleverd, aan ja, aan wat??? Niemand kan garanderen dat het voorbij is, alleen maar dat ik nog een lange weg voor me heb voor ik weer op de been ben, id hoop dat er niets tussen komt!!
Ik merk dat de stress een niet al te beste uitwerking heeft op me, mijn geheugen laat me regelmatig id steek, kan me moeilijk concentreren (enkel puzzelen lukt me nog, zelfs kaarten maken wat ik graag doe lukt niet echt meer), slapen ging al slecht maar is nu helemaal een ramp (gelukkig heb ik daar ondersteuning in) en ik word weer totaal overmeesterd door een enorme zware vermoeidheid. Deze is deels ad stress te wijten maar ook nog een gevolg vd chemo + de bestraling. Ik heb ook duidelijk last vh chemobrein… ed stress versterkt dit.
Het is echt moeilijk om al die traumatische gebeurtenissen te plaatsen en te verwerken en hier boven op heeft ook mijn ex en zijn vriendin id gaten dat het niet goed met me gaat en doen bovenop hun toch al niet aflatende pestgedrag een schepje bij…
Hierdoor zit ik nu ook met een hoop ongewenste herinneringen die zich weer opdringen welke erg pijnlijk voor me zijn, het frustreerd me dat ik de regie kwijt ben, te pas en te onpas heb ik flashbacks die getriggerd worden door verschillende dingen zoals bepaalde geluiden, geuren, handelingen van derden, iets op de radio of tv en dan nog de nachtmerries… Ik schaam me kapot dat ik de controle verlies… Ik merk dat ik hierdoor me steeds meer terugtrek uit de maatschappij, dat ik me isoleer id hoop dat ik met mijn hypergevoeligheid niet constant getriggerd word...
Na de zoveelste bedreiging heb ik besloten mijn ex te blokkeren ondanks dat mijn jongste zoon daar nog woont. Na overleg met het ZH over wat er gebeurt is en nu 1 vd bedreigingen niet enkel telefonisch maar ook per sms is gebeurt ga ik hierover melding maken bij de politie mocht dit uit de hand lopen…. dat iemand zo laag kan zinken om iemand die vecht om te overleven zo kapot te maken… Het heeft me totaal uitgeput… ik ben wanhopig.
De laatste 10 bestralingen is Rob niet meer bij me omdat hij gestart is op zijn nieuwe baan, nu moet ik mezelf wel bij elkaar zien te houden… De eerste 2 dagen zonder Rob rijd Marsha mee… daarna doe ik het alleen… gelukkig vangt men mij op in het ZH zodat ik telkens rustig terug de auto in kan voor ik naar huis rijd.
Na iedere bestraling moet ik mijn borst met flamigel insmeren maar sinds de laatste 2 bestralingen is er op de rode huid verandering gekomen id vorm van erg jeukende bultjes, ik meld dit ad arts en die geeft me meteen andere zalf mee… het geeft wat verlichting maar de bultjes ed jeuk zijn zeer zeker niet weg. Ook zei ze dat de bestraling nog 2weken na de laatste blijven doorwerken en dat ik in die periode dus ook moet blijven smeren.
Mijn borst is duidelijk ah verbranden vanbinnen en dat is pijnlijk, wat ik ook erg merk bij de fysio… de oefeningen om mijn arm mobiel te houden worden weer pijnlijker en mijn borst is ook gezwollen waardoor er weer extra tijd in lymfedrainage gestoken word.
Normaal hadden mijn bestralingen nu klaar geweest maar afgelopen woensdag en donderdag was er systematisch onderhoud waardoor ik die dagen niet hoefde te komen… toen ik dat vernam werd ff alles zwart voor mijn ogen en werd ik zo duizelig dat ze me eerst moesten laten bekomen alvorens de bestraling te starten… dus, nu nog 2 te gaan en dan is deze klote periode ook achter de rug!!
Afgelopen week ben ik ook weer voor het eerst naar de kapper gegaan!!! Super spannend en ik was best nerveus… maar mijn kapster is een toppertje en die had me snel uit de stress. Er moest niet veel geknipt worden, enkel wat bijgewerkt, maar het ziet er weer leuk uit dat korte koppie...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten