Zondag 22/9, stralend weer, 27 graden, ik wil zo graag erop uit kunnen, kunnen genieten vh mooie weer, en word moedeloos omdat ik besef dat ik het niet kan...
De ochtend startte goed maar al na 1,5u lig ik al terug op bed, word een beetje onwel. Ik trek me terug in mezelf, voel me leeg, verloren en ik schiet vol... De emotie slaat toe... een prachtige zomer is gepasseerd, telkens te ziek om er ook maar even van te kunnen genieten, ik wil zo graag er even uit deze mooie nazomerdag maar ook nu is het me weer niet gegund!! Het word me even teveel allemaal… Ik HAAT het zo aan de zijlijn te staan en toe te kijken hoe iedereen leeft, geniet, vakantie viert, feest,... En ik?! Ik heb zowat de hele zomer zo slecht geweest dat ik me enkel in mijn slaap goed voelde en zelfs dat niet altijd. Ik val bij de minste poging om iets te ondernemen om Vd vermoeidheid, zelfs simpele dingen in huis zijn een ware opgave geworden.
Ik ben gans de zomer zo moe geweest dat ik zelfs gevoelloos was voor alles om me heen maar vandaag komt het vol binnen...
Ik voel me boos en gefrustreerd over de situatie, ik voel me alleen, eenzaam en vooral leeg.
De tranen lopen alweer.
Eenmaal bekomen vertrekken we richting Turnhout om onze bestelde lampen op te gaan halen en ik hoop nadien toch ergens even de natuur in te kunnen en te genieten vh mooie weer, maar niets van dat... we halen de lampen op, kopen nog een nieuwe brievenbus en dan richting ons mam waar ik meteen languit de zetel in plof om een dutje te doen… ben weer doodop.
Op de terug weg naar huis een hapje gedaan en dan weer recht naar bed. Ik ben nerveus en kijk erg op tegen maandag… Ik slaap erg slecht en ben echt vreselijk moe.
Bij het ontwaken voel ik dat er iets mis is, mijn urineleider is totaal overprikkeld, het lijkt wel een blaasontsteking maar dan anders, het wekt een vreselijke constante aandrang op waardoor ik bijna de hele voormiddag me in het kleine kamertje bevind met een nieuw bijkomend rot gevoel.
Rond de middag trekt het langzaam weg en gaan we toch nog snel boodschappen doen alvorens naar het ZH te rijden. Daar aangekomen meld ik het gebeurde ad oncoloog en deze test mijn urine om met zekerheid een blaasontsteking uit te sluiten. Hij vermoed dat de zenuwen in mijn urineleider wat aangetast zijn en daardoor overprikkeld zijn.
Echt, waar blijft het allemaal vandaan komen?? Week na week!!
Nog 1 en ik ben vd chemo af, bang wat voor ongemakken nog gaan opduiken.
Ik durf amper te geloven dat de laatste eraan komt, het maakt me onrustig, de stress stijgt, de nachten zijn weer rampzalig, ik ben bang....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten