Eindelijk een hoopgevend bericht!

Het weekend heb ik me low profile gehouden en vooral mijn best gedaan om terug op krachten te komen. Ik voel wel dat er een zware last van mijn schouders afglijd nu het besef doordringt dat ik vd zware kuren af ben, EINDELIJK!!!
Ik durf voorzichtig terug te genieten van alles. Op zondag besluiten we naar de watermolen (hier niet ver vandaan) te fietsen waar een terras concert is waarin een goede vriend van ons de zanger is met ondersteuning van een life band. Het heen fietsen ging goed (maar op een laag tempo), super genoten op het zon overgoten terras ve natje en een droogje en uiteraard de muziek. Heb ff alles kunnen loslaten en oprecht relaxed kunnen zijn, heerlijk!
Het terug fietsen daar in tegen werd een heel ander verhaal, er was een fris briesje, die we tegen hadden, iemand met conditie merkt er niets van, iemand van wie ze de conditie gesloopt hebben... OMG we zijn iets over de helft op de terug weg dat ik echt ff moet stoppen omdat ik totaal buiten adem ben en mijn benen gewoonweg niet meer willen, trillend sta ik te bekomen en besef dat we vlakbij huis zijn en het niet red... een harde reality check...
Rob bied aan me te duwen, wat ik eigenlijk niet wil, heb ook nog mijn trots, maar die moet ik echter meteen opvegen want zonder hulp kom ik gewoonweg niet thuis. Voel me opgelaten en belachelijk en word ff intern erg boos op de hele situatie waar ik in zit!! KLOTEZOOI

Maandag word er weer bloed afgenomen en bij de uitslag ervan word meteen duidelijk waarom ik zo overdreven moe was en zelfs een kleine fietstocht niet aan kon, mijn rode bloedcellen staan erg laag, verdict; bloedarmoede. Mijn witte bloedcellen echter stonden fantastisch; 8910!!! Dus mijn immuunsysteem vecht als een leeuwin!! Alleen al de rest blijft achter helaas. De chemo maakt echt alles kapot. Mijn gewicht heeft weer een nieuw dieptepunt: 58kg, ik weet weer wat doen!! Hoewel ik telkens weer op 60kg geraak tegen de volgende kuur is dat echt een hele opgave. Benieuwd hoe dat gaat gaan bij de nieuwe kuur die gestart gaat worden (op mijn verjaardag verdomme, ook niet echt een leuk kado), hopelijk heeft die kuur minder effect op mijn gewicht want deze komen wekelijks en op een week 2kg afvallen en terug bijkomen is wel heel veel gevraagd...

Disndag word ik terug in het ZH verwacht voor een evalutie onderzoek, mammo en echo om te kijken of de zware therapie effect heeft gehad.
Ik vind het rete spannend en doodseng, stel je voor dat het geen effect heeft gehad... whhhaaa wil iemand mijn brains ff uitzetten!!!! Ik durf gewoonweg niet possitief te zijn... this is killing!!
Tijdens de echo geraak ik steeds meer id stress maar uiteindelijk betrekt de arts me bij het lezen vd beelden, mijn monster blijkt bijna voor de helft te zijn gekrompen, SAY WHATT!!!
Ik kijk haar ongelovig aan, durf niet blij te zijn... Dus toont ze me de tumor op het scherm, wijst naar het ingeplante nietje dat id kern gezet was... die zit duidelijk niet meer ih midden maar bijna ad buitenrand vh monster!!! Ja, JA JA JAAAA ik zie het, er ontsnapt een mega zucht en tranen wellen op. Hij is asymmetrisch gekrompen, maar wat maakt me dat nog uit, al het ziek zijn is niet voor niets geweest, hij is gekrompen, het heeft gewerkt!! Nu hopen dat hij verder blijft krimpen en zeker niet terug gaat groeien id verdere behandeling!! Totaal van mijn melk verlaat ik de onderzoekruimte, kleed me aan, loop naar mijn ventje en als hij vraagt; EN??? blokkeer ik ff, ik durf het niet hardop uit te spreken, bang dat dan de realiteit plots zou veranderen... Ik zie dat hij ff het ergste denkt en dan flopt het eruit, HIJ IS GEKROMPEN!! Zijn gezicht licht op en we vallen elkaar id armen, zwaar opgelucht en een stevige omhelzing volgt... het kan me niks schelen dat iedereen dit ff ziet. En damn wat kan een stevige knuffel deugd doen!
We rijden naar ons mam om het nieuws te brengen en via prive berichten van social media verwittigen we ook onze naasten.
Ik merk dat ik begin te trillen, mijn lichaam en geest zijn in shock, gevangen in een onwerkelijk dubbel gevoel; enerzijds blij en anderzijds durf je het niet te geloven... vreemde gewaarwording.

De verdere dag probeer ik me af te leiden en me bezig te houden, dus ga ik mee spullen voor de verbouwing ophalen in Geldrop daarna gaan we naar Eindhoven een terrasje pikken, struinen over de markt en na het avondeten zit ik nog steeds vol onrust en besluiten we even op visite te gaan bij vrienden, laat op de avond verdwijnt eindelijk de onrust en neemt de vermoeidheid over, ik geef me over voor vandaag.