De chemo spaart mijn darmen totaal niet en de diarree van vorige week is verre van ¨onder controle¨ te noemen. Ook mijn eetlust begint eronder te lijden, ipv de beoogde 6 maaltijden per dag lukt het me nog maar om met erg veel moeite 3 weg te werken. Alles valt fout en maakt dat ik me ellendig voel, ook drinken, wat catastrofaal is met deze ongekende hittegolf!! Uitgerekend nu passeren we de kaap van 40 graden. Ik besef dat ik me meer dan ooit moet motiveren om mezelf te blijven motiveren te eten en te drinken, maar het begint nu ook mentaal slopend te worden, ik ben letterlijk 24/24 in gevecht met mezelf op meerdere fronten.
Donderdag waag ik me bij zowat 41graden buiten toch ff naar de winkel en ben geen 3min id hitte geweest, maar bij thuiskomst meteen gedwongen door mijn lichaam te bed te gaan, het kostte me 2u om ervan te bekomen...
NOTE TO MYSELF; Binnen blijven als het zo heet is, met 0 weerstand ga je meteen vol onderuit!!
Vrijdag zit ik weer opgesloten en probeer ik me tussen het rennen naar het toilet af te leiden door te borduren.
Eindelijk komt er op vrijdag avond de eerste verkoelende regenbui en belooft het weekend weer wat leefbaarder te worden qua temperatuur dan toch.
Heerlijk, eindelijk word mijn leefruimte terug wat groter!!
Zondag kan ik door de koelere buitenlucht me ad rit naar het Antwerpse wagen (ff voorbereiden met voldoende immodium) zodat ik eindelijk bij BFF Sylvie op kraamvisite kan!!! Zalig om haar weer te zien en weg te smelten bij zo´n mooie, rustige baby.
Het kostte me veel energie maar heb echt genoten vh moment!!
In de avond krijgen we ons vriendenclubje op visite en hebben we een nog erg gezellige avond.
Dan is het alweer maandag en sta ik voor kuur 3.
Ik word pas om 12u wakker en voel me rot, moe en erg emotioneel zonder te weten waarom.
Onderweg stromen de tranen en ik verman me met moeite, ik neem me voor me sterk te houden...
I suck in it!! De oncoloog roept me binnen en vraagt enthousiast hoe het met me gaat. Ik slik, zeg in mezelf; ge gaat niet huilen, en bam tranen!! (grrr) Hij schrikt, gaat zitten en met horten en stoten stamel ik eruit dat ik doodop ben, leger dan leeg doordat de diarree niet te stoppen is, alle immodium, ruist en bananen te spijt! Dat ook het eten en drinken een ramp ah worden is en ik niet bij gegeten en gedronken geraak met dat tempo dat het er letterlijk terug uitvliegt.... ik verlies meer dan ik kan binnen krijgen.
Er word beslist de chemo vandaag door te laten gaan en tijdens de kuur me een inspuiting te geven om de diarree te remmen en dat ik op dinsdag weer opgenomen word om me te ondersteunen door vocht en vitaminen toe te dienen via infuus.
De moed zinkt zo mogelijk nog dieper!! Ik zie een verpleegkundige met in haar hand een spuit met een wel erg lange, zot dikke naald, en met redelijk veel inhoud... Verschrikt vraag ik of die naald er helemaal in moet (domme vraag, maar ja, de stress doet rare dingen met ne mens). Uiteraard is het antwoord ja, want het moet diep intra musculair gegeven worden. HELLLLLPPPPP IK WIL DAT NIET!! Het is dat ik aan de chemo hang of ik had het op een lopen gezet!! Hij word in mijn onderbuik gepland en OMG dat doet f*cking veel pijn!!! Mijn ogen worden groot vd paniek, ik rek mijn bovenlichaam terwijl ik uit angst mijn onderlichaam stil houd en de andere verpleegkundige die langs me staat grijpt me vast en zegt heel de tijd; Sylvie blijven ademen, blijven ademen, terwijl ik heftig nee zit te schudden en de tranen weer volop over mijn wangen stromen. Het duurt en blijft maar duren, dit omdat de inhoud dik en stroperig is en daarom langzaam ingespoten moet worden, ja dat voel ik, ik voel het op een erg pijnlijke manier naar binnen gedrukt worden, WIE MAAKT DEZE DINGEN!!!!! Als ze eindelijk klaar zijn en die vette naald uit mijn buik word gehaald, hap ik naar adem en lukt het me ff alleen og maar te zeggen; Shit, dat doet pijn, shit, dat doet pijn,...
Totaal geshockeert en overstuur van het gebeuren blijft er een verpleegkundige ff bij me om zeker te zijn dat het niet fout loopt met me. Als ik eenmaal wat rustiger ben blijf ik mijn beide handen op de wel erg pijnlijke plek houden, en zeg tegen haar dat als ik gaan ademen was tijdens het inspuiten zoals ze zei ik was gaan gillen... dat mocht zei ze, maar dat wil ik niet!!
Als ze na een uur merken dat ik opgerold vd pijn lig brengen ze een coolpack om de plek wat te verdoven, maar het helpt niet gezien die kou niet id diepte komt waar het ingespoten is.
Ik loop krom vd pijn naar huis en pas tegen middernacht voel ik de pijn afnemen. Nondedju dit nooit meer, wat een pijnlijke spuit!!!
Denkende dat die spuit meteen verlichting gaat geven ga ik de nacht in...
Alweer een tegenvaller; het word een ware horror nacht, heel de nacht diarree gehad en dus op de wc door gebracht, rillend vd kou omdat mijn lijf echt helemaal op is. Ik ben ondertussen leger dan leeg, er vliegt meer uit dan ik er in heb gestopt... Waar blijft dit toch vandaan komen???
Doodop na een slapeloze nacht gaan we richting het ZH. We komen bij de inschrijfbalie en uiteraard, net wanneer je echt hoopt dat er weinig volk zit, is het dus druk. Krijg er stress van, bang dat ik kramp krijg omdat de wc niet echt dichtbij is. Eenmaal ad beurt gaat het vlot en ben ik zo op mijn kamer. Al snel komen ze met een infuus dat mijn vochtpeil moet gaan opkrikken en een zakje vit.B1
ter ondersteuning, ze nemen een stoelgangstaal en bloed voor bijkomende onderzoeken.
Ze stellen met enige ongerustheid vast dat ik toch erger ben uitgedroogd geraakt dan eerst gedacht en die nachtelijk wc marathon heeft er geen goed ann gedaan.
Ik val die avond al vroeg uitgeput in een erg diepe slaap, zo diep dat ik niet eens wakker word van mijn nachtelijke opvliegers, ook de hele voormiddag ben ik in dromenland en door het uitdrogen blijf ik het erg koud hebben, lig hier bij 24 graden onder 2 dekens te slapen...
Ondertussen is mijn stoelgang al niet meer waterig, maar ook nog niet OK. Hopelijk zet dit door ben ik snel weer op de been en herval ik niet want nog zo´n spuit zie ik niet echt zitten!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten