* Dankzij de xanax toch nog een rustig en zonder al teveel angsten vh weekend kunnen genieten. Gelukkig, zo hoefde ik de musical van onze Dave niet te missen!! Pirates met hem id hoofdrol!! Superblij dat ik erbijj kon zijn, want het was geweldig, die rol was op zijn lijf geschreven!!
* Maandag met een erg klein en bang hartje richting het ZH waar ik om 8.30 verwacht word. Ik heb dezelfde kamer als toen ik mijn eerste zware kuur kreeg en ook nu laten ze er geen gras over groeien en word ik al snel aangekoppeld... Ik voel me zo radeloos dat ik het huilend onder ga, alweer...
Er word wel meteen een ondersteund infuus mee aangehangen wat de misselijkheid mee moet helpen in bedwang te houden die me de vorige keer zo is overvallen.
Ik voel me goed tot aan de vroege avond en dan gaat het mis, de misselijkheid komt er toch en dit keer ook met heftige braakneigingen erbij. Meteen word de arts gebeld en word er ingegrepen, een extra medicijn via het infuus word ingespoten, na 10min zakken de braakneigingen en na 15min is ook de misselijkheid bijna weg, trillend zak ik achterover in bed en val uitgeput in een onrustige slaap.
* Dinsdag verloopt redelijk goed maar tegen de avond komt het gevreesde gevoel opzetten, ik voel me zwaar, loom, ellendig, mijn lichaam begint uit te schakelen... here we go....
Vandaag ook druppels gekregen om mijn darmen in werking te houden, benieuwd of dit wel werkt!
* Woensdag is letterlijk mijn KO dag en zeker deze keer, ik krijg extra medicatie toegevoegd die me dieper in slaap houd zodat ik me minder bewust ben van hoe ziek en ellendig ik me voel. Gezien de vorige ervaring is dit een ware verademing, doch de momenten die ik even wakker was erg onprettig waren (en dat is zacht uitgedrukt).
* Donderdag: wakker geworden vd dorst, maar gdvdmm dat heb ik geweten!!! Het deed in eerste instantie deugd , maar dat was buiten mijn mini maag gerekend, die gaat meteen zwaar in opstand, what the hell krijgen we nu weer!!!!! mijn maag besluit heftig te gaan opstoten, ik begin ongecontroleerd te boeren en uiteindelijk zit ik weer met braakneigingen, de verpleging dient weer in te grijpen want het wil niet overgaan en word steeds erger. Het word een ware strijd om mijn ontbijt binnen te krijgen en te houden, totaal uitgeput vd ochtend slaap ik tot kort na de middag. De arts beslist hierop dat ik niet naar huis mag, SHIT!!!!!!
Mijn maag blijft me ook de rest vd dag parten spelen, blijft overgevoelig en alle zin om te drinken is me vergaan (ondanks de warmte). Drinken lukt dus niet maar soep wel, dus word er soep gehaald voor me. Alweer slaap ik veel en onrustig....
Als ze in de avond de druppels komen brengen voor mijn darmen weiger ik ze in te nemen, ik vermoed dat die er verantwoordelijk voor zijn dat mijn maag zo van streek is en wil overslaan om te zien wat daar in de ochtend het effect van is.
* Vrijdag: Ik voel me aanzienlijk beter EN ik heb dorst, voorzichtig drink ik en merk ik dat mijn beslissing om die druppels te weigeren een goede beslissing was!! Mijn maag is nog gevoelig maar werpt minder op en het drinken staat niet meer tegen!!! Ik push het niet en drink mijn thee niet op, smaakt niet. Ook de arts is blij verrast als hij me ziet, eindelijk weer wat leven in me en wat kleur in mijn gezicht zei hij. Zijn oordeel vandaag; IK MAG NAAR HUIS!!!!
Wat ben ik opgelucht, want hier liggen met deze hitte is geen pretje, zeker omdat hier op deze afdeling geen ramen open mogen en er is geen airco!! Gelukkig heeft mijn allerliefste man gewoon een ventilator meegenomen van thuis, om me toch wat comfort te geven in al deze ellende.
Wat een opluchting die ik nu voel, ik heb me dan toch door die zware kuren heen weten te worstelen, ben er ff emotioneel van!!!
Hopelijk moet ik DIT NOOIT MEER meemaken....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten