We zijn nu vrijdag 28 juni en ik kijk terug op de afgelopen 7 dagen die zowat allen dezelfde teneur hadden. Vechten tegen het misselijk zijn, darmen die maar niet op gang komen en me vreselijk veel energie kosten, mijn huid die ook de gevolgen vd chemo begint te tonen (uitdroging), het algehele ellendige gevoel dat zich meester vj lichaam heeft gemaakt waardoor ik echt moeite heb met letterlijk alles gemengd met een dwingende vermoeidheid die te pas en te onpas toeslaat en je lam legt...
ik heb met deze kuur letterlijk een zware klap toegedeeld gekregen :-(
Hoewel mijn bloeduitslag niet geheel ontmoedigend was; witte bloedcellen nu 7000 (normale waarde tussen de 4000 en 10.000), gaf me dat moed, maar alle andere waardes bleven erg achter, dat herstel verliep veeeeeel langzamer. Dat toonde toch dat deze kuur heftig geweest was zei de huisarts, tja, dat kon ik zo ook wel zeggen....
Nu we vrijdag zijn en nog maar 3 dagen verwijdert van de laatste zware kuur, nemen de zenuwen, die gisteren al door mijn lijf gierden een hogere versnelling en het lukt me niet meer ze onder controle te houden. Kort na de middag is het raak, stort ik mentaal in, een zware paniekaanval overmeesterd me compleet, huilen, snikken, snotteren en heftig trillen... Ik bel de maatschappelijk medewerkster die me in dit traject is toegewezen en die erop hamerde; als het teveel word contact opnemen, dus bij deze. Ik vertel haar dat ik het niet meer zie zitten die 4de kuur, dat ik er doodsbang voor ben, dat gevoel dat je krijgt van die chemo is ronduit onmenselijk!!
De ondersteunende medicatie schoot tekort deze keer zodat ik alles vol binnen kreeg.
Ze stelt voor ff met de oncoloog te praten en me terug te bellen, echt, ongelofelijk hoe ze je ondersteunen en willen helpen want binnen de 5min werd ik al terug gebeld, de oncoloog had gezegd dat ik terug moet starten met xanax en dat ik maandag opgenomen word zodat ze me tijdens de hospitalisatie van dichtbij kunnen opvolgen tijdens kuur 4, zodat er constante opvolging is en ondersteuning van verpleging en artsen om bij faling vd ondersteunende medicatie ze me meteen kunnen helpen met andere medicatie.
Het baard ze ook zorgen dat ik helemaal op ben en ze willen er alles aan doen me fysiek en mentaal op de been te houden om zo de verdere behandeling niet in gevaar te brengen zegt ze.
Ze vraagt of ik er mee akkoord ben, nog steeds hevig huilend geef ik aan dat ik het niet meer weet, dat ik liever thuis ben, dat verstond ze maar uiteindelijk heeft ze me overhaalt het een kans te geven, mocht ik echt ongemakkelijk worden kon ik altijd nog naar huis. Nou vooruit dan maar weer....
Gelukkig kickt de xanax snel in en krijg ik de onrust in mijn lichaam weer onder controle...
Nu duimen dat dit gedurende het weekend en vooral maandag ook zo blijft!!!
Gelukkig waren er ook enkele korte goede momenten, waar ik dan toch van genoten heb!! Zo heeft onze lieve achterbuurvrouw haar opblaas roeiboot aan ons gegeven want ze kon er niets meer mee, gezien de huidige hittegolf heb ik ff creatief geweest, onze Dave de boot laten opblazen (met een elektrische pomp) en deze vervolgens gevuld met water!!! Mijn heerlijk afkoel bad!!!
Super blij ben ik met het feit dat onze woning van airco is voorzien zodat het overal hier in huis de temperatuur aangenaam blijft!!!
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderen