OMG!!!! Ik heb me nog NOOIT NEVER JAMAIS zo slecht gevoeld!!!! Je wil om het vol te houden word zo wel gekelderd!! Afgelopen woensdag ff een moment gehad dat ik totaal mijn moed kwijt was... ronduit VRESELIJK dit!!! Met geen pen te beschrijven hoe ellendig je je voelt van die kut chemo!!!
Woensdag me enkel uit bed gesleept om te eten, verder heel de dag, met migraine aanvallen bovenop dat ellendig zijn, geslapen. En tijdens het slapen toch bewust zijn van de pijn in je hoofd en het zwaar ellendige gevoel in je lichaam.... ik ben zelfs te ellendig om te janken, ik kan dit niet meer.... dat gaat door mijn hoofd, laat het stoppen, PLEASE!!!
Donderdag besluit ik naar beneden te gaan ondanks ik me nog steeds VRESELIJK voel!! Ik neem me voor me recht te houden, niet dus. In no time lig ik languit id zetel, ontzettend misselijk, hoofdpijn iets minder heftig maar nog steeds erg aanwezig en heb het niveau "zo slap als een dweil" alweer bereikt. Ik begrijp er niets van, de pijnstillers lijken er geen vat op te krijgen deze keer!!
Ik zet de tv aan, kijk ernaar maar het lijkt niet echt binnen te komen. De misselijkheid lijkt heftiger aanwezig te zijn dan gisteren, maar dat is mss omdat ik nu vooral probeer wakker te blijven?
Eten is weer een ware opgave, maar zet door.
Tegen de vroege avond is er eindelijk het keerpunt, de hoofdpijn zakt, als ook de misselijkheid, mijn avond eten smaakt al iets beter maar kost me veel moeite om naar binnen te werken.
De dokter zei maandag dat ik moet proberen om tijdens mijn goede dagen 2x 15min te gaan wandelen, ik verlies te veel spiermassa. Gezien ik me nu wat beter voel en na al dat liggen de nood voel er ff uit te willen, gaan we wandelen.
We wandelen naar mijn schoonouders, kort op visite en weer terug. Foute inschatting van me!!
Ik had het beter bij een korte wandeling gehouden, dit was nog teveel vh goede, doodop kom ik thuis, en begeef me meteen naar boven, sta op instorten en wil niet dat iemand dit ziet.
Ik plof op bed en mijn ventje komt nog kijken of alles goed gaat maar treft me totaal leeg aan. Hij vraagt of ik nog iets nodig heb en ik heb niet eens meer de kracht om te antwoorden, met moeite knik nee en val in een diepe slaap.
21/6 om 7u45 gaan mijn luiken pas weer open en tot mijn grote opluchting stel ik vast dat mijn hoofdpijn helemaal weer weg is!!! YEAAAHHH!!!! Ik doezel nog even en duik dan de badkamer in voor een deugddoende lange verkwikkende douche!!
Ook maar weer eens de weegschaal op en hopen dat de chemo me niet al teveel gekost heeft.
SLIK, nieuw dieptepunt.... 58,5kg. Damn, dat komt aan, tranen in mijn ogen, ff moedeloos.
Weer dat gevecht om aan te komen, nooit ff rust, lastig dat bijkomen met een gastric bypass. Die me ook ongewild overkomen is.... die ik mentaal nog niet verwerkt heb omdat ik hiervan nooit goed hersteld ben en erg veel nevenwerkingen van heb. Dus ja, ik heb het ff mentaal zwaar, ik was al maar een halve met een overspanning en dan dit erbij... @&*%^µ~= zo, dat is er ook weer uit.... die tekens staan wat netter dan mijn vloeken van net...
Hoi Sylvie, moed niet opgeven meid. Ondanks al je frustraties en ziek zijn van de chemo toch terug uit het dal proberen klimmen. Als ik je verhalen lees ben je toch ook een sterke vrouw! En af en toe eens vloeken mag hoor �� groetjes Ann
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderen