13/10/2019; Eerste onderzoeken gehad nog 1 te gaan voor de operatie

Na de mammo en echo maandag nog steeds wat onrustig ondanks het goede nieuws…
Vandaag, dinsdag voel ik me erg slecht en slaap ik veel en eet ik weinig.

Woensdag gaat het gelukkig iets beter alleen de eetlust laat het nog afweten en de nagel van mijn middelvinger doet zot veel pijn en begint erg blauw te worden… Vandaag besluit ik te stoppen met de medicijnen tegen de diarree om te kijken wat er gebeurt nu ik geen chemo meer krijg, normaal 3x daags voor het eten innemen en mis ik 1x werd dat meteen met waterige stoelgang afgestraft...
Er gebeurt niets!!! Ik krijg hoop dat de ellende voorbij gaat zijn...

Donderdag ochtend, nog steeds niets… wat me lichtelijk verbaasd, ik zal nu toch niet weer naar de andere kant doorslaan zeker?? En net als bij de eerste 4 zware chemo's geobstipeerd zijn…
Eetlust neemt gelukkig terug toe en het lukte me om de afgelopen 2 dagen om op te blijven zonder om te vallen van vermoeidheid, wel lig ik ter compensatie erg vroeg te bed maar dat heb ik er voor over om een hele dag uit bed te kunnen blijven.
In de ochtend bevind ik me weer in het ZH voor een MRI scan, er zit niemand id wachtzaal tot mijn opluchting, maar ben wel onrustig omdat ik nog steeds niet naar de wc heb kunnen gaan, wat als het gebeurt terwijl je voor 30min in die scanner ligt?? De zenuwen helpen een handje en na korte tijd te zitten wachten is daar het gevoel om te gaan, ik begeef me snel richting de wc en ja hoor… lichte diarree. Opgelucht ga ik weer richting de wachtzaal omdat de kans dat het nu onder de scanner gebeurt minimaal is, ik kom de wachtruimte binnen en heb blijkbaar goed getimed want voor ik plaats kan nemen word ik binnen geroepen, moet een vragenlijst invullen, krijg contrastvloeistof toegediend, leg me op mijn buik en word middels een harnas dat me op het bed drukt vastgesnoerd zodat ik niet meer kan bewegen en daar gaan we voor 30min de scan in.

Dit ben ik niet op deze foto.

Ik durf het vandaag aan om alleen naar de winkel te gaan en daar overschat ik mezelf… Ik ben maar kort id winkel geweest en merk aan de kassa dat ik op mijn benen sta te trillen, ik hoop dat de mensen niet zien dat ik de grootste moeite heb om op de been te blijven, terwijl ik naar de auto loop met de boodschappentas moet ik me erg consentreren om niet door mijn benen te zakken en er niet alles uit mijn handen te laten vallen. Ik zet snel alles in de auto, ga volledig buiten adem en licht in mijn hoofd vd inspanning achter het stuur zitten, sluit mijn ogen en probeer wat te bekomen alvorens te beginnen rijden. Na enkele minuten vind ik de kracht om naar huis te rijden, draag de tas naar binnen en ben ZO moe dat ik niet meer de puf vind om de tas leeg te maken of om naar bed te gaan, ik plof in een stoel, en het duurt een minuut of 10 voor ik weer wat energie heb om alles weg te bergen en daarna begeef ik me meteen naar boven en jawel ik beland aan het eind van mijn latijn in bed... vandaag lukt het dus duidelijk niet om op te blijven, ik val meteen in een diepe slaap tot aan het eind vd middag.

Vrijdag, ik kom uit bed en eindelijk verlossing, bijna normale stoelgang, ik voel me opgelucht en eindelijk een spoortje van blijdschap dat ik durf toe te laten. Vandaag gaan ze hier vloeren en besluit ik naar ons mam te gaan en daar ook te overnachten, voor ik vertrek voel ik weer aandrang en het buigt weer de foute kant op maar nog niet dramatisch. Ik heb er nog vertrouwen in.
Ons mam is nog niet thuis maar ze weet dat ik kom, dus ik laat mezelf binnen, haal mijn hobby spullen boven en begin relaxed te knutselen, ik ben nog maar net bezig of ik voel een onheilspellend gevoel opkomen… vol ongeloof spurt ik naar de wc en ja hoor… het is foute boel, het spuit eraf om het cru te schrijven. En het blijft maar komen, als het eindelijk ophoud heb ik het in en in koud en voel ik me super ellendig, ik strompel naar de bank, wikkel me in een fleece deken en val mega ellendig in slaap, ik word wakker en merk dat ons mam ondertussen thuis is gekomen, blijk ik ruim 2u diep geslapen te hebben. Ik vind de kracht om op te staan en wat eten naar binnen te werken waardoor ik het weer wat warmer krijg en ik weer bij positieven kom.
Ik ga samen met haar kort verder met knutselen tot ze moet gaan werken. Ik besluit alleen rustig verder te doen, dat houd me weg van piekeren dat kaarten maken, alweer gaat het fout en ik kom tot de vreselijke ontdekking dat ik mijn medicatie thuis heb gelaten gezien het de afgelopen 2 dagen zo goed ging.
Ik bel mijn ventje die nog steeds druk ah vloeren is maar die stuurt zijn zoon om mij verlossing te brengen, ondertussen zit ik meer op de wc dan ergens anders en voel ik me weer ellendiger dan ellendig. Als mijn stiefzoon binnen komt neem ik gretig die pillen in en al snel volgt de verlossing, stopt de run naar de pot en stop ik met rillen vd kou. (moet je weten dat het 23 graden binnen is, ik een dikke fleece trui aan heb en me in een fleece deken gewikkeld had en nog de tanden uit mijn mond klapperde) Ik hervat mijn hobby zonder verdere problemen.

Zaterdag neem ik voor de zekerheid toch maar weer die pillen in tijdens het ontbijt ed lunch, ik waag het er weer op ze niet te nemen bij het avondeten, vandaag gebeurt er vervolgens weer niets.
Terwijl ons mam id voormiddag even naar de winkel is en ik wat zit te knutselen begeeft plots de bloedbaar die zich onder mijn nagel gevormd heeft het... het bloed behoorlijk en nadien verlies ik regelmatig wondvocht vanonder de nagel en dit soms met zoveel druk dat het er als een fonteintje onder uit komt gesproeid. Eindelijk de pijn weg uit die vinger!!
Vanavond moeten we naar een feest en ik waag het er op om mee te gaan, ik wil er graag uit, maar 2u later ben ik totaal op weer thuis, de drukte en het lawaai koste me zoveel energie dat ik in no time totaal uitgeput was, teleurgesteld en hyperventilerend verlaat ik het feest...

Zondag gaan we kort na de middag even een terrasje pikken nu het eindelijk na 2 weken van kou en regen het weer even stralend weer is, dit samen met onze Joran en Sharon. Het korte stuk wandelen vd parking naar het terras is weer een lastig iets en als we later die middag naar Eindhoven gaan om Ruben aan te moedigen die de 10km loopt voor de kankerstichting besluiten we eerst langs huis te rijden om mijn rolstoel op te halen. Want nu gaat het nog verder wandelen zijn gezien alles is afgezet. En dat red ik rondweg niet. In de drukte vinden we een plaatsje iets voor de finish naast het podium vd DJ, welke aanbied dat ik op het podium mag komen staan met mijn rolstoel. Vol trots zie ik onze Ruben voorbij komen in vliegende vaart, na de finish zoekt hij me meteen op en omhelst me terwijl ik hem feliciteer met zijn prestatie, ik krijg ff tranen in mijn ogen als hij zegt; dit heb ik met veel plezier speciaal voor jou gedaan!!
We sluiten de dag af door samen lekker te gaan uit eten in de stad.

Moe maar eindelijk weer eens zonder middag dut plof ik weer in bed om 20u stel ik vast dat een 3de nagel erg pijnlijk woed en het gaat begeven (linker wijsvinger deze keer) en begin ik mijn week verslagje te schrijven...