7/10/2019; die laatste chemo trapt nog wild na!!

Dinsdag 1oktober... al van vannacht 00u30 op de pot... elke 2u is het prijs, dit gaat heel de dag door, als ik niet in het kleine kamertje ben lig ik uitgeput en ijskoud in bed, probeer maar eens warm te blijven als je letterlijk leeg loopt.

Woensdag word de run naar het kleine kamertje herleid tot 2x maar voel me nog steeds zo ellendig dat uit bed komen er niet echt in zit.

Donderdag gaat eindelijk beter, ik heb weer wat energie en kracht om me onder de levenden te begeven en ga naar ons mam zodat ik rustig me kan afleiden met kaarten maken, het lukt me ook heel de dag op te blijven.

Vrijdag word ik om 6u30 wakker omdat ik een naar kloppend gevoel heb in het topje van mijn rechter middelvinger, ik kan de slaap niet echt meer te pakken krijgen en ben dus vroeg op, blijkt idd dat die nagel er nu net zo slecht uitziet als die van mijn rechter wijsvinger, er zit nu ook een luchtbel onder en dat verklaart dus de pijn, het loskomen van die nagel op die plek. Wel erg lastig want nu word die nagel nog pijnlijker als hij al was, en ik ben rechtshandig… heel de dag voel ik me niet echt lekker en ik beland weer vroeg te bed.

Zaterdag begint moeilijk, weinig eetlust en weer erg slaperig, wat niet moeilijk is met die aanhoudende diarree, want ja, die blijft iedere dag irritant aanwezig!! Voor de12 week al....
Rond de middag ga ik even slapen en daarna gaan we op visite bij een goede vriend van Rob die helaas net als ik sinds kort weet dat hij kanker heeft, en dit met wel erg slecht nieuws...
Tijdens het bezoek kan ik me goed houden maar voel me erg ongemakkelijk ook, ik heb het zwaar, ben uitgeput zowel fysiek als mentaal, en nu voel ik me schuldig dat ik me niet sterker kan houden gezien zijn prognose en zijn strijdlust.
Later gaan we uit eten en willen we nog naar een ex collega van Rob rijden. Tijdens het eten voel ik me overvallen worden door extreme vermoeidheid, we besluiten daarom om even langs huis te rijden zodat ik wat kan gaan slapen alvorens verder te rijden. Dat dutje weet me op te knappen en we hebben alsnog een rustige fijne avond.

Zondag 6/10/2019... deze dag had ik me zoooooo anders voorgesteld. 1jaar getrouwd vandaag, toen een stralende dag, 24 graden, geen zorgen, vol energie… en nu... koud, veel regen, totaal geen energie, pruik op, graat mager… Vandaag weer een totaal gebrek aan eetlust, ik dwing me toch te eten maar bekoop het meteen… In de avond gaan we uit eten om toch ons 1 jarig huwelijk te vieren maar het loopt fout, ik word kei ziek vlak voor het dessert komt, ik houd me sterk zodat Rob en Kevin hun dessert en het mijne kunnen op eten en spoeden ons dan naar huis waar ik mega ellendig te bed plof om pas maandag ochtend weer bij positieven te komen.

Echo borst, dit ben ik niet op de foto.

Maandag op tijd op, deze ochtend word ik in het St Jozef te Turnhout verwacht voor een echo en een mammografie. Ik ben vrij rustig maar dat slaat halverwege de rit plots om, de zenuwen gieren door mijn lijf, sta stijf vd stress.
De mammo word eerst gedaan en daarna de echo, de arts die de echo doet licht me voor hij begint in dat hij alvast de mammo heeft bekeken en vergeleken met de vorige
keer en dat hij me kon gerust stellen dat de tumor verder gekrompen was, ik kijk hem nerveus aan en tranen beginnen te lopen... de echo bevestigt de mammo.

Mammografie, dit ben ik niet op de foto

Na het onderzoek ga ik naar Rob die in de wachtruimte zit te wachten en ik klap dicht. Hij is begripvol en wacht af, geeft me een warme knuffel en vertel hem het goede nieuws. Hij is oprecht blij, en ik… ik durf niet blij te zijn. We eten in de cafetaria iets want over 2u word ik in het St Elisabeth verwacht voor immuun therapie. Tijdens het eten stijgt de stress en lukt het niet mijn tranen te bedwingen waardoor ik het idee krijg dat iedereen me aanstaart, ik werk snel mijn eten naar binnen en wil weg. Waarom lukt het niet blij te zijn??
Bij de oncoloog weer tranen maar hij begreep het wel, ik had een zware weg afgelegd, ik moest me geen zorgen maken, de opluchting komt wel zei hij. De immuun therapie verloopt rustig en geleidelijk aan neemt de emotie af en durf ik de opluchting toe te laten.