Dinsdag 22/10/2019: Een erg onrustige nacht achter de rug, net als gisteren sluimeren de zenuwen voor zo meteen door mijn lijf. Om 10u30 word ik verwacht in het ZH voor het plaatsen van een magnetisch clipje, dit in bijzijn van 2 extra dokters. Het betreft een nieuwe procedure en die komen mee kijken. Hoewel ik weet van het nemen vd biopsie en plaatsen eerste clipje, dat het niet pijn doet stijgt de stress weer naar ongekende hoogtes. Trillend stap ik het kleedhokje in en tegen ze me komen roepen ben ik al dicht geklapt en vecht ik tegen mijn tranen.
De arts komt binnen die via echo begeleiding het clipje gaat zetten tegen het andere clipje aan, en vraagt of het gaat met me omdat ik erg wit zie, ik krijg er geen woord uit, kan enkel nee schudden en de tranen stromen ondertussen over mijn gezicht. Ik word plaatselijk verdoofd en daar gaan we dan. Met heel wat mensen om me heen. Het neemt toch wel wat tijd in beslag en na afloop loop ik als in een waas richting Rob. Voor we terug naar huis rijden besluit hij dat we even wat gaan drinken in de cafetaria zodat ik weer wat tot mezelf kan komen. Dat helpt.
Woensdag 23/10/2019: Vandaag ga ik officieel afscheid nemen van mijn tumor, opgelucht dat hij er eindelijk uit gaat!! Ik ben al vaak geopereerd jammer genoeg en nog nooit bang geweest, maar nu wel, sinds ik kanker heb herken ik mezelf totaal niet meer…
Als ik opsta hoop ik nog naar de wc te kunnen gaan, ik ben toch ook wat bang dat de diarree opkomt als ik onder narcose ben. En niks natuurlijk, ik moet me om 9u melden in het ZH en daar krijg ik te horen dat er een spoedgeval tussen gekomen is en ik pas rond 12u opgehaald zal worden. Ik kan me rustig houden door te lezen. Om 11u45 komt de gevreesde aandrang opzetten (gelukkig dat er dus vertraging was voor me!!) en ja hoor, diarree. Net als ik op de wc ga zitten komen ze binnen om me op te halen… tuurlijk hoe kon het ook anders… gelukkig doen ze niet vervelend en wachten ze even op de gang om me, gezien de diarree en vaak onprettige geluiden erbij, wat privacy te geven.
Opgelaten neem ik plaats in het bed en er bekruipt me een erg raar gevoel. HERE WE GO.
Ze rijden me het operatiekwartier binnen en ik heb de grootste moeite rustig te blijven, mijn hart raced bijna mijn lijf uit. Tot mijn grote verbazing word ik de uitslaapkamer ingereden… Er komt een verpleegkundige naar me toe en licht me in waarom ik daar sta. De anesthesist gaat me thv de tumor plaatselijk verdoven en dan met een pijnblok inspuiten in dieper weefsel. Dit komt zo onverwacht en ik weet totaal niet wat dat inhoud dat ik begin te huilen (verdomme alweer!!!).
De anesthesist komt en legt me uit dat dat ervoor zorgt dat je met meer comfort ontwaakt en niet meteen erge pijn voelt, ze spuiten dit voor de operatie in omdat dat product tijd nodig heeft om te beginnen werken. tegen het uitgewerkt is, is de ergste pijn al over die je ervaart bij het ontwaken en de pijn die er dan nog is, daar kunnen dan de reguliere pijnstillers hun werk gaan doen.
Die man was erg vriendelijk, nam zijn tijd alles uit te leggen en gaf me zelfs een bemoedigend klopje. Desondanks ik rustiger word in mijn hoofd blijven de tranen ongecontroleerd lopen waarop er beslist word me in te spuiten om rustig te worden, huilend de narcose ingaan was niet zo'n best idee. Meteen na het ingespoten werd was ik weg… de eerstvolgende herinnering die er dan is dat ik alweer terug op de uitslaapkamer lig met een tumor en alle lymfeklieren uit mijn rechteroksel minder.
Er volgen 2 ellendige dagen waarin ik me erg ellendig en slaperig voel met tussendoor best wel veel pijn… Je kan het al raden dat ik meer dan 1 overnachting moet blijven. Mijn lichaam reageert heftig op de narcose doordat het al zo uitgeput was zei de chirurg.
Dan zegt men ons thuisverpleging te regelen om de insteekwonde vd drain te verzorgen, in B zo gepiept maar in NL... dat werd een heel ander gegeven. Heel de donderdag namiddag heeft mijn ventje aan het rondbellen geweest, 3x naar de verzekering met de vraag of ze dit konden regelen, nee dat kon niet maar ze konden wel nrs geven die we konden bellen, 19, ja 19!!!! instanties gebeld en nergens konden we terecht!!! Vinden we eindelijk een organisatie word die door onze verzekering weer afgewezen!! TE ZOT VOOR WOORDEN DIT!!
Ze krijgen het zover dat het voor Rob voor het eerst teveel word... hij is totaal gefrustreerd en op!! Ook voor mij is dit alweer een klap in mijn gezicht. We besluiten dan beide in het ZH op eigen kracht iemand te vinden die ons wil helpen en contacteren 2 verpleegkundigen die we persoonlijk kennen, ik besluit ook mijn ongenoegen op fb te uiten en de verzekering via social media een totaal gefrustreerd bericht te sturen. Dat werkt!!! De volgende ochtend word Rob gebeld met excuses en ze gaan het regelen voor ons en ik krijg via social media ook een bericht met excuses!! Dat je het zo op de spits moet drijven alvorens hulp te kunnen krijgen… in & in triest!!
Wat wel hartverwarmend was, was dat er vele mensen (uit zeer onverwachte hoek ook) naar aanleiding van mijn bericht op fb spontaan hun hulp aanboden mocht er geen oplossing uit de bus komen… Dat deed enorm deugd!!! Dankjewel x
Vrijdag word de drain uit mijn borst verwijdert de andere in mijn oksel moet minimaal 10 dagen blijven zitten. Ik krijg vh kankerfonds een tasje dat ik om kan hangen en waar ik dan de drain in kan stoppen zodat hij niet zichtbaar is voor anderen en een bijhorend v-vormig kussentje waar mijn arm op kan rusten als ik veel pijn. Zaterdagavond kan ik dan eindelijk naar huis!!!
Maandag staan we weer ih ZH voor immuuntherapie en ik ben benieuwd wat dat met mijn darmen gaat doen!! Die zijn ondertussen serieus aan het proberen te herstellen maar er komt nog geen rechte lijn in. water, halfvast, ja zelfs al vast en dan weer water... maar ik neem al niet dagelijks meer een Imodium!! Duimen dat de immuuntherapie niet de oorzaak was van deze ellende en deze voorzichtige vooruitgang door kan zetten!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten