27 mei 2019: We herpakken...

Gisterenavond is op mijn aandringen Rob met mijn zoon Ruben naar de huisartsenwachtpost gereden, hij heeft een erge pollenallergie en hoest al geruime tijd, maar iets in die hoest is naar mijn mening verandert EN zijn puffer bied geen verlichting meer, ik vertrouw het niet. Gezien iedereen in het ZH en de huisarts er enorm op gehamerd hebben bij het minste naar de dokter te gaan en anderen met infecties te mijden of voorzichtig ermee om te gaan als het in huiselijke sfeer is, dwing ik af dat ze gaan. Om 20u30 vertrekken ze om pas om 2u terug te komen, gezien mijn situatie was hij doorverwezen naar de spoed voor bloedname en een longfoto waar mijn vermoeden werd bevestigd, er is meer ad hand, nl een beginnende longontsteking. Passende maatregelen worden genomen, mondkapje en strikte opvolging mbt handen wassen en ontsmetten tot innemen vd medicatie.
Begint goed, week 1 na de chemo is de infectie hier al meteen in huis...

Vanmorgen werd ik weer wakker met vreselijke hoofdpijn en voel me hierdoor totaal niet gemotiveerd om ad dag te beginnen, maar moet wel, mijn pijnstillers liggen beneden en om 10u45 heb ik een afspraak bij de huisarts voor een bloedcontrole (immuunsysteem check up) en verwijderen vd hechtingen onder mijn sleutelbeen en in mijn oksel.
Het duurt ff voor ik de kracht vind om uit bed te komen, het feit dat ik ondertussen nodig naar de wc moet helpt ook!

Gelukkig bied de pijnstiller snel verlichting en stijgt mijn zin om de dag te beginnen. Wat eten en op naar de huisarts. Mijn wonden waren goed geheeld maar onder mijn oksel was het nog wel fel gezwollen. Er worden wat buisjes bloed afgenomen om oa de waarde van mijn witte bloedcellen te bepalen en er word beloofd me hiervan op de hoogte te brengen. Verder overleg over hoe mijn week na de chemo is verlopen en vertel alles, vooral ook dat ik maar niet vd hoofdpijn af kom die erg fluctueert, gezien ik hooikoorts heb stelt hij voor om bij de pijnstilling een anti histaminicum te geven wat extra verlichting kan geven mbt de pijn, ik hoop het!!
Verder breng ik hem op de hoogte vd neveneffecten vd chemo die tot op heden zijn opgedoken, nl obstipatie en dat ik daar al wat voor gaan halen ben en sinds gisterenavond een pijnlijk gehemelte en tong, hiervoor krijg ik zalf mee die ook ingeslokken mag worden. En ik krijg een sterker medicijn om de misselijkheid te onderdrukken, want mijn lage gewicht dreigt een probleem te worden en we zijn nog maar net gestart met mijn hele kuur... We gaan alles op alles zetten zodat ik mijn eetlust kan behouden!


Thuis snel ff eten en dan op naar de achter overbuurvrouw die me op de koffie heeft gevraagd, gezellig kletsen onder het genot van koffie is altijd een fijne afleiding!! Terug thuis ff rusten, wat koken, eten en mezelf klaarmaken om les te gaan geven, ik waag het erop!!
Het doet me ondanks de sluimerende hoofdpijn deugd, ff los komen vd ziekte!!! Bij thuiskomst duik ik wel meteen de medicijnkast in voor een pijnstiller en dan op tijd te bed, moe maar voldaan!!!
Na de valse start was het toch nog een fijne dag geworden.

Bij mijn visite kreeg ik de vraag of ik niet iets kon installeren op mijn blog zodat de lezers zich kunnen aanmelden per mail en zo dus per mail op de hoogte worden gebracht als ik iets post, dat is een goede en heb het net uitgezocht, whooohoowww dat kan en ik heb het geïnstalleerd!! Blij met de tip, ik wist niet eens dat dat kon!! Dus bij deze aan mijn lezers, meld je aan per mail en je krijgt bericht wanneer ik hier iets post!!

Het blijft een rollercoaster: nu fysiek

Na wat wazige dagen voel ik me op zaterdag 25/5 eindelijk relatief goed!!! YESSSS!!!
Ik heb nu ook oprecht HONGER!!!! Hier ga ik misbruik van maken id mate vh mogelijke!!
Ik ontbijt met veel smaak, neem er extra snoeptomaatjes bij, vervolgens ga ik mee met mijn ventje en plus zoon naar Eindhoven voor kledij en schoenen voor zijn studentenbaantje, op voorwaarde dat het op mijn tempo mag. We starten met koffie bij de Panos en gaan daarna op jacht! Binnen de 2u zijn we geslaagd en gaan we richting de auto maar eerst ff lunchen bij... YEP de Panos!! Je kan niet geloven hoeveel smaak ik ervan heb!!! Ik geniet met volle teugen van een panizza kalkoen.
Op de terugweg naar huis zet mijn schatje me af bij Charlotte die aanbood me afleiding te bezorgen, en nu ik me beter voel neem ik dat aanbod graag aan!!! We drinken koffie en gaan dan lekker naar Zand Oerle terrassen bij Het Zand. Genieten van munt thee, tosti hawai, leuk gesprek en alles in een heerlijk rustige omgeving, want ik merk dat door de hoofdpijnen ik moeite heb met drukte en bepaalde geluiden. Ze brengt me op mijn vraag tijdig thuis voor de verpleging komt (mijn lieve vriendin Ingrid) die mijn trombose spuit komt geven iedere dag. Daarna ff liggen in de zetel en wat rusten, lasagne eten en onverwacht op bezoek bij een bevriend stel in Venlo. Wat heb ik genoten vandaag!!! Wat doet het deugd me ff weer relatief goed te voelen!!!!

Maar dan komt zondag.... van de top terug in de dip... SHIT!!!! GRMBL

Ik heb ondertussen vastgesteld last te hebben van een nieuw neveneffect vd chemo. Je kon last krijgen van diarree of obstipatie. Gezien mijn spastische darm rekende ik al op diarree, maar tot mijn grote verbazing gaat mijn intern fout overactief werkend afvalbedrijf op non actief, ik word erg moe wakker en voel al, dit gaat fout, het eten smaakt me weer niet en voel me erg ongemakkelijk, ik spurt ontelbaar vaak met aandrang naar het toilet, en het weigert ook maar iets mee te werken!!
Het begint me uit te putten tot rond 15u eindelijk de verlossing komt, heftige darmgeluiden, pijnlijke krampen, pijnlijk moment van lossen!! Nog een hele tijd erna blijven mijn darmen onrustig en pijnlijk, ondertussen totaal uitgeput... Nooit gedacht dat mijn intern afvalverwerkingsbedrijf zou stilvallen, en AUWWWWW wat voelt het pijnlijk als het probeert te heropstarten.
Deze malaise koste me zoveel energie dat ik doodop in de zetel plof.

We hadden ons voorgenomen wat te gaan wandelen en ondanks mijn totale OFF DAY sleep ik me mee, ik laat me niet kennen, maar kan er niet van genieten en ben blij thuis te komen, meteen de zetel in en ik val vrijwel meteen in een erg diepe slaap voor het komende 1,5u.

Buiten het kleine kamertje horror gebeuren heeft mijn eetlust me weer in de steek gelaten, ik moet echt alles op alles zetten om me te dwingen te eten... Extra drijfveer: ik had me gewogen, 1,5kg afgevallen en ik woog al niet al te veel, weeg nu officieel te weinig... 59,8kg Shit eten verdomme!!!!

Mijn dutje heeft wel verlossing gebracht, eindelijk zijn mijn darmen weer rustig, ik eet wat noedels, een uur later nasi met wat vlees en dat gaat redelijk goed nu!!!

Zelfs mijn blog schrijven schiet er soms totaal over doordat ik me zo ellendig voel, maar heb me nu ff verplicht deze update te schrijven, en dan nu duimen voor een rustige avond, proberen met kleine beetjes wat te eten nog en dan wss op tijd mijn bed in en duimen dat mijn rollercoasterbakske morgen weer UP gaat in combinatie met een betere eetlust!!!

23 mei 2019: Iets beter

Na meer dan 24u te bed hebben gelegen en ook bijna constant te hebben geslapen neem ik me voor uit bed te proberen te komen, ik sleep me de douche in en merk dat ik iets minder misselijk voel, ja, ja ik voel het goed, ik voel zelfs een hongertje!!! Helaas de hoofdpijn is er nog wel, iets minder ongenadig maar nog tergend aanwezig!

Ik besluit me aan te kleden en niet te verzanden in pyjama dagen, ik hoop ook wakker te kunnen blijven. Mijn late ontbijt gaat er gelukkig vlot in en zelfs met wat smaak!!
De verdere dag hou ik me low profile, de dag lijk ik in slow motion te beleven en met de medicatie lukt het de hoofdpijn weg te drukken maar ik blijf wel wazig in mijn hoofd en mijn lijf wil niet vooruit... Dus het werd een dag van veel rusten, de tv stond wel aan ter afleiding maar door dat wazige hoofd kan ik me nergens op concentreren dus laat ik alles gewoon gebeuren.

Oververmoeid kruip ik vroeg in de avond terug mijn bed in... Blij dat de dag om is!

22 mei 2019: De kop is eraf, en ziek...

Gisteren ochtend misselijk wakker geworden en weer hoofdpijn waar ik meteen medicijnen voor krijg. Het zakt wat weg en met vreselijk lange tanden dwing ik mezelf mijn ontbijt op te eten, het smaakt totaal niet meer... Ik word ook door een enorme vermoeidheid overvallen.

Als ik me vervolgens ga wassen zie ik ook dat mijn gezicht vuurrood is, een chemohoofd...

In de late namiddag krijg ik bezoek van een vriendin die ik al lang niet meer gezien had, ze blijft tot iets in de namiddag en onder haar wakend oog wring ik dan ook maar mijn middag eten naar binnen, het word steeds lastiger te eten...

Na het eten komt de oncoloog binnen, met goed en slecht nieuws.... Hoeveel moet ik nog aan kunnen??? Het slechte nieuws: er waren uitzaaiingen op microscopisch niveau in de schildwachtklier.
Het goede nieuws: de klier ermee verbonden was ook weg genomen voor onderzoek en die was schoon!! Dus mijn uitzaaiingen zijn al opgeruimd, voor nu... fingers crossed dat dat zo blijft!!

Om 14u30 komen ze een inspuiting geven om mijn immuunsysteem te helpen zodat de aanmaak van witte bloedcellen gestimuleerd word en deze niet stilvalt. Daarna mag ik naar huis, dit op een moment dat je je steeds slechter gaat voelen. Bijna de hele rit heb ik geslapen, ik rijd toch nog mee langs de winkel maar dat koste zoveel energie dat ik bij thuis komst meteen mijn bed in kruip en 1,5u  verzink in een erg diepe slaap. Daarna word ik wakker gemaakt of ik wil komen eten, ik dwing me op te staan en wat te eten wat gelukkig redelijk goed gaat.

De vermoeidheid word steeds dwingender en ik kruip als snel terug in bed en val zonder hulp van medicijnen in slaap. Heb goed en lang geslapen, in de late ochtend me verplicht uit bed te komen om te eten, maar dat is ondertussen een ware opgave, ik voel me ontzettend misselijk ondanks de medicijnen neemt het niet af, voel me slap, erg slaperig en ga kapot vd hoofdpijn. Uit pure ellende dan toch maar weer mijn bed in waar ik vervolgens voor de avond niet meer uit kom, constant geslapen, de oorlog in mijn lijf is duidelijk begonnen.
In de late namiddag word ik wakker gemaakt om wat kippenbouillon te drinken en in de avond strompel ik naar beneden en eet met veel moeite een bord groentesoep, de rest eet ik niet op.
Ik neem me voor op te blijven en even tv te kijken, maar ik kan me niet wakker houden en niet veel later lig ik dan ook terug te bed met zware hoofdpijn, misselijkheid, algeheel ongemakkelijk gevoel...
Al snel terug verzonken in een diepe slaap.

20 mei 2019: Op naar de eerste chemo

Daar is ie dan, de dag die me al 3 weken zware stress en paniekaanvallen bezorgt...
Om 7u opgestaan, met lange tanden eten, tas nemen en met giga lood in mijn schoenen naar de auto..
Daar gaan we, naar een ZH waar anderen ziek naar toe gaan en beter naar huis gaan en waar ik zonder ziekte verschijnselen of verwondingen binnen ga om me ziek te laten maken (ja ja ik weet het, het is om uiteindelijk beter te worden). Maar je instinct schreeuwt het uit, dit klopt niet, dit hoort niet.
Het is zo dubbel allemaal!!

8u30, ik moet me melden op oncologie, krijg een kamer toegewezen, ze nemen meteen 3 buisjes bloed om mijn bloedbeeld te monitoren, dit gaan ze gedurende de hele kuur regelmatig doen om te zien of mijn immuunsysteem niet stilvalt en tussendoor zich voldoende kan herstellen.
De diëtiste komt info geven, en dan krijg ik al pre medicijnen die mogelijke misselijkheid en bijwerkingen moet gaan onderdrukken.

 Om 11u45 word het spoelinfuus aangehangen voor 30 min en vlak daarna komen ze me halen om nog een hart echo te maken, dit gaan ze ook regelmatig controleren want de chemo kan ook de hartfunctie aantasten... WWWAAATTTT!!!!!!!!! Waar is die kalmeringspil!!! Shit die was ff nodig!! Ben er ook ff van in een erg diepe slaap van gevallen wat ook welkom was!
Toen ik terug kwam stond mijn middag eten klaar en moet me echt motiveren het op te eten, Tomatensoep, kipfilet met warme appelmoes en aardappelen die helaas niet helemaal gaar waren en tot slot een vanille pudding.

Terwijl ik ah eten ben komen ze met mijn demon binnen, het eerste vd 2 zakjes chemo, het is met vuurrode vloeistof en die krijgt net als de volgende 30min om mijn lijf binnen te dringen.
Men zegt ook dat ik niet mag schrikken want dat je er ook rode urine van krijgt en wel meteen, ze hadden gelijk!!

                                                                                         Sorry, lachen lukte niet echt meer

Ik ben zo blij dat mijn lieve man steeds bij me is, we kletsen wat, kijken tv samen, hij tokkelt tussendoor ook lustig op zijn laptop, maar zijn aanwezigheid heb ik nodig, de rust die hij uitstraalt geeft me een veilig gevoel in mijn wanhoop.

De avond zet in en ik begin te voelen dat er wat ad hand is in dat erg mager lichaampje van me,  ik word onrustig, voel me ongemakkelijk, de eeuwige koukleum heeft het plots erg warm en het zweet breek me uit, krijg last van een brainfog, de voorhoofdsholtes boven mijn ogen worden zwaar en drukkend, mijn ogen doen pijn, maag en darmen voelen raar, ik voel me zwaar worden en erg moe, en juist nu dat mijn allerliefste naar huis moet, tranen, lichte paniek, IK WIL NIET DAT HIJ GAAT!!!!!!! Nondeju, now it`s just me, me alone!! NEEEEE
We spreken af dat hij het geluid van zijn gsm aanlaat en ik hem altijd kan bereiken indien nodig, dat geeft me weer voor even wat rust....
Nu duimen dat het niet erger word wat nu zit te wringen....

Druk weekend vol afleidingen

* Vrijdag heb ik vrij gehouden om op mijn gemak de was weg te werken en wat boodschappen te doen. Ook zet ik alles al klaar voor de komende 2 dagen, die gevuld worden met dans!!
De avonden blijven lastig....

* Zaterdag ga ik in de ochtend les geven aan een nu toch wel licht nerveus groepje, morgen dansen ze voor het eerst hun choreo voor publiek, met een lastig attribuut, nl een zwaard. Maar alles verloopt prima id les en dat geeft ze toch goede moed.

In de namiddag komen ons mam en mijn moeke op bezoek, daarna snel wat eten en opmaken voor de show die ih teken vh goede doel "Annick for Kenya" staat, georganiseerd door (RESPECT HIERVOOR) de hoogzwangere lieve Barbara!!! Ik, Shana en Barbara mijn 2 toffe studentes, gaan samen met mij meedansen. We dansen een up tempo speelse shaabi (Cairo street style dance). Ondanks ik weet dat de meeste weten dat ik door borstkanker getroffen ben, ben ik toch nerveus mijn dansvriendinnen voor het eerst onder ogen te komen, ik moet echt al mijn moed verzamelen om door te zetten. Kalmeringspilletje - check!! zodat ik daar niet verzand in een immens tranendal en zo de sfeer verknal... Heb me voorgenomen als het mocht gebeuren meteen naar huis te gaan. Ook mijn lieve studentes zijn een geweldige steun en heb gedurende de avond veel aan ze gehad!!! TOPPERTJES!!! Gelukkig kan ik ondertussen mijn linkerarm weer boven mijn hoofd tillen, ook al doet het nog veel pijn. Het zal wel te zien zijn id dans, but what the hell, ik ga ervoor.
Iedereen reageert super lief, warm, oprecht... het doet me goed ze te zien, hier te zijn, mijn angst was ongegrond!!! Knuffels à volontè, massa´s steun betuigingen!! Heel even krijg ik het moeilijk voor en na de dans, de aankondiging greep me ff bij de keel en moest me met de steun van mijn engels me even herpakken, we beginnen eraan en het gaat goed tot ik plots de gedachte kreeg; wat doe ik hier nu toch, paniek komt op, blijkbaar hadden enkelen het ook gezien zeiden ze, maar tot hun en al helemaal tot mijn grote opluchting deed de muziek zijn werk en kon ik die gedachte verdringen en onze dans afmaken. Wat een enthousiast publiek, de aanmoedigingen tijdens en na de dans, ... geen woorden voor!!! Ik ben oprecht trots en blij van deze hechte dansgemeenschap deel uit te maken!!!
Ik heb genoten vd show ook en kon ff de kanker wegdrukken uit mijn gedachten, wat een f*cking verademing!!!! Na het dansen wel ff de pijn moeten verwerken en ff emotioneel, maar herpakte me dus snel!! Toen ik op het punt kwam dat ik naar huis wou, werd ik constant aangesproken en lukte het niet te vertrekken, na een tijdje kwam ik erachter waarom; Barbara had nog een leuke verrassing in petto voor me. Ze had achter mijn rug om geregeld dat er een boekje de ronde deed door de zaal waar alle dansgroepen en artiesten als ze wilden een boodschap voor me in konden schrijven, en kreeg deze overhandigd, daar sta je dan, met je mond vol tanden, ik, het wandelende spraakwaterval weet even niets meer uit te brengen!! Wat een mooi gebaar!!!! Thuis meteen met betraande ogen de vele mooie lieve berichten gelezen. Het doet onbeschrijfelijk veel met me, niet te beschrijven!
En dan ben je thuis, in de rust, de stilte, en ja hoor, here we go, stress bouwt op en huilend val ik in slaap.

* Zondag is het op naar de dansschool waar ik mijn lessen geef, daar hebben ze vandaag de afsluiting vh dansseizoen en dit met een mooie slotshow die ik presenteer maar waar ik ook in mee dans samen met mijn dames en heer!! Voor de zekerheid toch maar weer dat kalmeringsding naar binnen werken, het helpt de stress en de paniek te onderdrukken maar ook dat ik het even kan los laten!! Hierdoor lukte het ook om vandaag weer te genieten!! Ook hier werd er gezorgd dat het boekje dat ik gisteren mocht ontvangen (mijn persoonlijke moed boekje) hier rond gaat onder de lesgevers, het bestuur, de vrijwilligers en zelfs danserds van andere groepen schrijven erin, Barbara uw boekje zit vol!!! Ik ben je eeuwig dankbaar!!! Ook nu weer stromen de steunbetuigingen, knuffels en ja zelfs kussen vollop binnen... Nooit gedacht dat ik bij zoveel mensen na aan hart lig, Afgelopen week was het een ware bloemenzee in huis, van vrienden, familie, maar ook van mensen die ik ooit eens 1x gezien en gesproken heb, de ontelbaare prive berichten van letterlijk heel de wereld, zelfs als ik nu niks om handen heb is er een netwerk ontstaan die me afleiden door me op de chat bezig te houden en moed in te spreken. Ik ben oprecht verbaasd en overdondert, en alle vele kaarten blijven bewaard!!!

Moe ga ik naar boven, ruim meteen mijn dansspullen op, zet mijn tas voor morgen klaar en stap met het zoveelste tranendal mijn bed in, maandag komt onvermijdelijk dicht bij nu....

15 - 16 mei 2019: Laatste voorbereidingen

Om 8u moet ik me aanmelden in het ZH en word naar mijn kamer gebracht. Ik installeer er mijn spullen en loop dan door naar nucleaire geneeskunde waar ik om 8u20 moet zijn om alweer maar eens contrast vloeistof te laten inspuiten. Na enige tijd wachten in een toch wel erg koude ruimte komt eindelijk de dokter binnen die 2 inspuitingen komt geven, 1 boven en 1 ad zijkant vd tumor.
Ik mag een uurtje naar mijn kamer en moet dan terug komen. Ik krijg weer zo´n lelijk operatie schortje aan, opening vooraan zeggen ze en rechterarm er niet in steken. Vervolgens mag ik mij op de tafel leggen vd scan waar ze voorheen ook de botscan mee gedaan hebben, het onderzoek zou iets van 10min in beslag nemen. Na de scan komt de arts met een stift aanduiden waar de klier zit zodat de chirurg deze makkelijke kan vinden.

Nu is het wachten op mijn beurt en blijkbaar ben ik de laatste van vandaag, niks zo erg dan wachten, dus heb ik mijn borduurwerk meegenomen om de tijd te doden.
Om 15u30 word ik dan eindelijk naar de operatiezaal gebracht en terwijl ik de verpleegkundigen die de operatiekamer voor mij in orde ah maken zijn, hoor ik ze druk overleggen over mij en zie ik ze een scanapparaat binnen rijden en het word me stilaan teveel.
Eindelijk komen ze halen en ik schrik een beetje vd drukte id operatiezaal, ik zie alle apparatuur en barst in tranen uit, alweer... De verpleging stelt zich erg begripvol op en praten rustig op me in, eenmaal rustiger, maken ze me klaar en hup niemandsland in voor de komende tijd.
Om 19u ben ik terug op de kamer waar Rob en onze Joran me even bezoeken, ze hebben niet veel aan me daar ik niet wakker kan blijven.

Om 00u30 word ik voor het eerst echt bewust wakker en heb het gevoel heel de nacht geslapen te hebben en dat het bijna ochtend is, dat viel wel tegen toen ik op de klok keek.
Om 3u schrik ik wakker vd pijn en vraag om pijnstilling, en toen ging het fout, goed fout!! Ik krijg een smelttablet en na die op is voel ik hoe leeg ik ben, hoeveel honger ik heb, ik ben al 28u zonder eten... Ik voel me plots erg ziek worden, misselijk, braakneigingen, het zweet breekt me uit, ik begin heftig te trillen en te hyperventileren. De verpleging prikt mijn suiker, neemt mijn bloeddruk en hartslag maar alles lijkt goed behalve dan dat ze werkelijk zien dat het niet goed met me gaat, ik zie spierwit blijkbaar en enkel als ik wat platter lig ipv redelijk rechtop, en erg stil blijf liggen met gesloten ogen stoppen de hevige duizelingen. Ik krijg nog wat medicatie ingespoten, ze geven me druivensuiker en halen een boterham voor me die ik met erg veel moeite opgegeten krijg.
Het duizelige gevoel houd aan en blijf zo stil mogelijk liggen, rond 4u val ik eindelijk terug in slaap om dan om 5u15 weer met hetzelfde gevoel terug wakker te worden, ik houd me erg stil tot ik om 6u30 toch wel uit wakker ben. Het is duidelijk dat de narcose erg natrapt deze keer.
Om 7u brengen ze mijn medicijnen die ik voor het ontbijt moet innemen en ja hoor, daar gaan we weer, et gaat weer helemaal fout... Ditmaal bekom ik gelukkig wel sneller maar het herhaalt zich om 8u bij het ontbijt weer, net op het moment dat mijn dokter binnen komt, hij schrikt ervan hoe slecht het met me gaat, en laat me xanax innemen, hij bemerkt dat ik veel last heb vd narcose en dat die mijn angst aanzwengelt waardoor mijn paniekaanvallen verergeren. Hierop word beslist dat ik pas id namiddag naar huis mag ipv om 10u en dat mijn chemo niet morgen (17/5) gegeven word maar maandag pas opgestart word zodat ik eerst goed kan herstellen van alles.

Na het innemen vd xanax word ik rustig, klets ik wat met mij  2 kamergenoten om kort erna in een diepe slaap te vallen tot ik gewekt word voor het middageten. Hier kan ik gelukkig van genieten zonder misselijk te worden. Na het middag eten komt ook de maatschappelijk assistente en de oncoloog even langs na ze van mijn arts hadden vernomen dat het niet goed met me ging. Er word beslist dat ik preventief xanax voorgeschreven krijg alsook 20 spuiten tegen trombose (flibitis).
Op aanraden vd maatschappelijk assistente ook een app met ademhalingsoefeningen geïnstalleerd.

Ik blijf erg veel pijn hebben op de plaats waar ze de port-a-cath hebben geplaatst, ik kan amper mijn linkerarm gebruiken, kan er geen kracht mee zetten en moeilijk op tillen, dit kwam vooral omdat ze deze op een spier iets onder mijn sleutelbeen hebben vastgezet en ik eigenlijk te mager ben hiervoor.

In de namiddag rond 14u naar huis gegaan en in de bank oververmoeid vd pijn terug in slaap gevallen tot aan het avondeten.
In de avond lieve vrienden op bezoek gehad waarvan de vrouw verpleegkundige is en aan wie ik hulp vraag met die inspuitingen, ze bied aan deze te komen plaatsen en Rob te leren hoe hij dit moet doen zodat hij het kan doen op dagen als zij niet kan.

14 mei 2019: naar de oncoloog

Om 10u30 een afspraak bij de oncoloog, die heeft met ons de chemo door gesproken en waar nodig extra uitgelegd, veel moeilijke termen vlogen mijn kant uit en ik vond het een dusdanig heftig gesprek dat ik alweer de grond onder mijn voeten voelde verdwijnen en de moed zonk mee...
Zoals eerder al verteld was zei hij dat er hormoon en niet hormoon gevoelige tumors zijn, de hormoon gevoelige is veel beter te behandelen en die had ik, maar ook binnen deze zijn er weer verschillende types en ik heb blijkbaar type 3, een erg snel groeiende en erg agressieve tumor.
Alles wat hij daarna zegt hoor ik wel maar neem het niet meer op, voor het eerst bekruipt me echt het gevoel dat ik dit niet ga kunnen winnen, tranen verbijtend verlaat ik zijn spreekkamer en in een totale waas nemen we even plaats id kantine om iets te drinken. Hier spreek ik het ook uit dat ik het niet meer zie zitten en het best gewoon een kogel door mijn hoofd jaag, dan ben ik er ineens vanaf.

De huisarts gebeld en we mochten een uur later al komen, het lukt hem om tot me door te dringen en me terug rustig te krijgen en ik voel de grond weer onder mijn voeten, ondanks de verlammende angst neem ik trillend de moed weer op.

Met onze Joran gaan uiteten bij de cinema, en ondanks ik zit te trillen en onrustig ben hebben we beide toch genoten vh etentje, hij cinemagras met steak en peperroomsaus en ik salade niçoise.

Terug thuis begin ik mijn tas te maken voor mijn op hande zijnde operatie...

13 mei 2019: Voorbereiden op een rot week

Alweer wakker geworden van een nachtmerrie, ze worden steeds heftiger naarmate de datum vd 1ste chemo nadert. Ik kijk er absoluut niet naar uit.

In de voormiddag ga ik even bij Marsha langs en kan ik onder het genot van een bakje koffie ff alles van me afpraten. Om 13u op controle bij Wim Umans die mijn permanente make-up gezet heeft, 1 eyeliner lijntje onder mijn rechteroog word bij gewerkt en mijn wenkbrauwen krijgen de finishing touch. Ben echt tevreden over het resultaat!

Papieren doorkijken die ik mee gekregen heb voor de komende dagen in het ZH.

Spullen klaarzetten voor de slotshow van onze dansschool en alles aan de juiste personen bezorgen mocht ik vh weekend te ziek worden vd chemo en dus niet aanwezig kunnen zijn... zodat mijn lesgroepen wel kunnen optreden.

Vanavond gewoon les gegeven en de dames ingelicht dat ik mss niet bij de show aanwezig kan zijn, maar hoe hard ze ook hopen dat ik er wel ben, ze gaan wel optreden met of zonder mij.
Ik ben super blij met mijn steunende en begripvolle dames en heer!!!

12 mei 2019: Wat een weekend....

* Vrijdag brengt de post 2 nieuwe borduurwerken, een groot kerst tafereel en een klein winter tafereel, door te borduren kan ik me mentaal afleiden en rustig blijven...
Vandaag had ik de hele dag moeite met het feit dat ik nu kort haar heb, ook al waar de reacties erg leuk van iedereen.
In de namiddag krijg ik bezoek van een ex collega van Rob die ook borstkanker heeft en komende donderdag haar laatste chemo krijgt. Ik vind veel herkenning in haar verhaal, zeker toen ze vertelde dat ze last had ih begin van paniekaanvallen en constant bibberen vd enorm hoge stress die je lichaam ervaart... Ik ben de dag rustig door gekomen maar id avond bouwt de stress weer op en word ik erg onrustig, het lukt me niet om tv te kijken en ja hoor, daar zijn de waterlanders weer...

* Zaterdag ga ik les geven en dat verliep gelukkig goed, ik heb echt waanzinnig lieve en begripvolle studentes!! Na mijn les even naar huis om te eten en Rob op te halen en dan weer terug richting België waar ik vandaag een afspraak heb om mijn uitgekozen pruiken te gaan passen. Ik voel me nerveus en opgelaten, ik wil dit niet maar kan er niet aan ontsnappen. Het lukt verder om de stress te onderdrukken en vrij snel heb ik mijn keuze gemaakt. De pruik blijft daar liggen tot mijn haar begint uit te vallen, dan moet ik bellen en gaat hij of dezelfde dag of de dag erna mijn haren millimeteren en past hij de pruik volledig aan mijn wensen aan en kan ik ze meenemen.
Erg blij ook dat ons mam mee gaan kiezen is...
De avond nadert en het gaat weer ff mis, een flinke huilbui dient zich weer aan.

* Zondag zijn we naar de Veluwse Bron gereden, een erg groot,mooi, verzorgd wellness center. Overdag genoten van een ontspannings massage ed ruime keuze aan sauna´s!!
Na het diner echter begin ik in deze mooie relaxte omgeving toch weer onrustig te worden. Ik probeer me te ontspannen maar het lukt niet meer, erger nog, ik voel een paniekaanval opkomen en vraag Rob rond 20u of we niet al naar huis kunnen vertrekken. Om 20u30 zitten we id auto ipv om 22u30.

Thuis volgt er nog een aangename verrassing: toen we binnen kwamen kwam Kevin meteen naar beneden en overhandigde me een enveloppe, verbaasd neem ik die aan en open ze. Ik haal er een handmade kaart van mezelf uit en doe deze open, met verstomming lees ik; Gelukkige Moederdag, liefs Kevin... Daar bovenop krijg ik ook nog 2 kadootjes overhandigd... ik ben even sprakeloos en pak hem dan vast voor een dikke knuffel!! Als Kempische Belg vieren wij vandaag geen Moederdag, wij vieren dat op 15/8, maar hier vieren ze dar enkel vandaag, en dat wist ik dan weer niet....
Dave vertelt me dat zijn kado niet tijdig was aangekomen en ik die nog tegoed heb... Ik heb echt de meest geweldige plus zonen!!! Zo trots op mijn jongens!!!
Ondanks mijn hoge stress level was dit een oprecht happy momentje!!!

9 mei 2019: van lang naar kort

2 nachten goed geslapen, met hulp weliswaar. Gisteren een vrije dag gehad en om mijn gedachten niet uit de hand te laten lopen heb ik het hele huis van boven naar beneden grondig gepoetst. Werd tijd ook, want door al wat er gebeurt is de afgelopen 2 weken was alles blijven liggen. Zo bezig geweest dat ik eindelijk er eens een moment niet aan gedacht heb. Al bij al een rustige dag gehad.

Vandaag de dag met visite begonnen, daarna de katten laten chippen omdat we een kattenluik gekocht hebben die enkel opent met een chip. En nu nerveus naar 17u toe leven. Dan heb ik een afspraak bij de kapper om mijn haren kort te laten knippen. Geen prettig vooruitzicht!!

Ik kwam vandaag bij de fruitafdeling in onze supermarkt om wat peren, bananen en appels te kopen, terwijl ik de appels in mijn herbruikbaar netje deed kwam ik plots tot de vaststelling dat ik al jaren zonder erbij na te denken de "Pink Lady" appels koop omdat ik die het lekkerste vind, maar nu stond ik ff te staren naar de appel in mijn hand, naar die stikker... toen drong het tot me door dat de pink lady de stichting borstkanker steunt. Daar sta je dan, met je appel en je borstkanker...

17u komt snel dichterbij, de stress slaat weer toe en met een klein hartje en handenwringend stap ik het kapsalon binnen samen met mijn lieve steunende man. Op mijn vraag ben ik vandaag de laatste klant zodat er niemand aanwezig is mocht ik het erg moeilijk krijgen. Daar had de kapster alle begrip voor. Ze bied ons beide koffie aan en ze zet ook al een glas water voor me klaar.

Ik zet me in de kappersstoel en we praten even over wat er gebeurt is, daarna stuurt ze het gesprek richting wat ik met mijn haar wil, ik weet enkel dat ik het kort wil, zodat ik iets positiefs aan dit alles kan koppelen, want ik sta erop mijn haren te doneren, maar ik heb geen idee wat voor kort kapsel ik wil, ik blokkeer er telkens op. Dat vond ze totaal begrijpelijk en ze zou me helpen, ze opent haar pinterest en zoekt wat voorbeelden, het duurt even voor ik iets zie wat me enigszins bevalt. Ook Rob kijkt mee en geeft zijn mening wat ik belangrijk vind.
Ze vraagt me nog een keer of ik het zeker weet om niet voor een tussen lengte te kiezen, en ik bevestig. Ik wil echt graag mijn haar doneren en liefst met een zo lang mogelijke lengte, dus dat betekent dat ik kort geknipt moet worden dan, het geeft me rust dat straks iemand blij gemaakt word met een pruik van lang haar (want er is een tekort aan lang haar voor pruiken), en ik ga ze toch verliezen of ik ze nu knip of niet.

Mijn haar word in staartjes gedaan en ze vraagt Rob of hij het eerste staartje wil afknippen, hij kijkt even vreemd op van die vraag maar wil het wel doen. Deze zagen we niet aankomen, maar gek genoeg gaf me dat rust en zo werd mijn schatje er ook actief bij betrokken en kreeg het een minder harde confrontatie. Daar gaat mijn haar... ik kan mijn tranen bedwingen maar ik merk dat ik toch gespannen ben en mijn tanden op elkaar geklemd heb heel de tijd. Ze start met een eerste kapsel, maar ik voel me er niet goed bij en tot 2x toe word het nog korter geknipt tot ik voor mezelf er vrede mee voel. Hierna neemt ze de tijd om me uit te leggen hoe ik dit snel en makkelijk in model kan brengen, ben benieuwd of ik daar de vingers voor heb, ik heb nogal 2 linkse handen als het op haar doen aan komt. Ze geeft me nog een product mee en ze vraagt contact te houden, ze verzekert ook dat ze me ook gaat begeleiden eenmaal mijn haar terug gaat groeien. Wat een engel is ze toch!!!
Echt een top kapsalon waar ik me erg prettig voel!! Danielle´s kniphuis The place to be!!!
Na 2u keer ik huiswaarts, met enigszins gemengde gevoelens, ergens verdrietig dat mijn haar weg is, opgelucht dat het gedoneerd word en ondanks ik geen kort wil toch blij met mijn kapsel dat me door deze situatie is opgedrongen. De stress zakt in de loop vd avond langzaam weg.

7 mei 2019: De volgende voorbereidingen

Eindelijk een fatsoenlijke nachtrust gehad, (wel nog met hulp van medicijnen, maar hey het was een goede!!), van 23u tem 8u47!! En zonder nachtmerries!! Heerlijk!

Vandaag werd een dag van esthetische voorbereidingen.
We rijden naar Turnhout, tegen over het ZH zit een zaak met haarstukjes, pruiken en hoofdbedekking.
Haarmode FLAIR We gaan info vragen mbt een pruik en daar hoorde verrassend veel uitleg bij.
De verschillende soorten opmaak van pruiken, echt haar of synthetisch haar met de voor-en nadelen van ieder, en ik krijg brochures mee vd vele modellen. We spreken af dat ik na het bekijken vd brochure thuis de modellen door bel die ik mooi vind, hij besteld deze en 2 dagen later kan ik dan al komen passen. De pruiken die ik niet neem worden gewoon terug gestuurd stelde hij me gerust.

We gaan iets eten bij Lunchgarden Turnhout om vervolgens onze weg verder te zetten richting Vosselaar. Hier volgt een aangezicht veranderende ingreep vandaag.

In het ZH was ik er al attent op gemaakt dat ik niet alleen mijn hoofdhaar maar ook mijn wenkbrauwen en wimpers ga verliezen. Ze vertelde er meteen bij dat je niet net als vroeger er dan helemaal kaal ih aangezicht moet blijven lopen, dat er oplossingen zijn die absoluut het overwegen waard waren. Eerst was ik weigerachtig, wss door de shock van alles wat je te horen krijgt en te ondergaan hebt op erg korte tijd, maar eenmaal in een wat rustiger moment dan toch beslist dat ik de gevolgen zo minimaal zichtbaar wil houden, je wenkbrauwen en oogopslag zijn nogal bepalend hierin.
Ik kom terecht bij het salon van Wim Umans. Hij heeft een salon aan huis maar werkt ook voor mensen met kanker en of alopecia in Het Paramedisch Huis HPH155 te Turnhout.
Ik tref hem bij hem thuis, ik kom binnen in een gezellige chique ogende ruimte en word erg vriendelijk ontvangen, Wim straalt zelfvertrouwen en enthousiasme uit wat instant mijn opkomende zenuwen doet weg smelten. Ik had afgesproken om met de 3D techniek *microblading/hairstroke* wenkbrauwen te laten zetten en beslis daar ter plaatse om ook een eyeliner boven en onder te laten plaatsen. Zo verklein ik het zichtbare effect vd chemo in het aangezicht wat dan ook het stigma wat verkleint! Geen kaal gezicht voor mij!
Ik word goed voorgelicht, ik word erg op mijn gemak gesteld en idd, net zoals hij zegt voel je er weinig van, enkel als de verdoving wat dreigt uit te werken voel je wat, dat geef je dan meteen aan en er word onmiddellijk bij verdoofd, enkel het onderste lijntje was ff pijnlijk daar de verdoving id naald zit en de eerste stroke dus zonder verdoving is, maar is zeker te doen!!
Het resultaat is geweldig, ik ben enorm tevreden en ben blij dat ik het dan toch gedaan heb!!!

6 mei 2019: De eerste echte confrontatie met de harde werkelijkheid

Een rot nacht achter de rug!!! Ondanks de heerlijke dag gisteren en een zwaar vermoeid gevoel geraak ik maar niet in slaap, om 2u nog steeds wakker... en na alweer een vreselijke nachtmerrie, uit wakker om 7u. Mijn hart gaat als een gek tekeer, het lijkt wel of die eruit wil, wil weg lopen van wat gaat komen het komende jaar met vandaag als startschot.

Tijdens het ontbijt word ik weer wat rustig en daarna ga ik even op de koffie bij BFF Marsha, het doet me deugd!!
Daarna thuis weer snel iets kleins eten, en dan rijden we weer vol spanning richting Turnhout, waar de eerste voorbereiding gedaan word op mijn behandelingen.

Ik moet een "CLIP" laten plaatsen.
Dat is een titanium nietje die ze id kern vd tumor aanbrengen onder plaatselijke verdoving.
De uitleg hierachter: Stel dat de tumor zodanig krimpt dat die verdwijnt maakt het nietje duidelijk waar die gezeten heeft omdat na de chemo er altijd een operatie volgt waarbij het direct omliggende weefsel vd tumor weg gehaald word, als deze dus (hopelijk) helemaal verdwijnt moet het nietje aanduiden waar de kern vd tumor was en word het omliggende weefsel rond het nietje weg genomen.

Net zoals de biopsie was dit niet pijnlijk, je voelt enkel een druk als ze die dikke naald tot id kern vd tumor duwen, die is wat stug dus gaat dat niet heel vlot.
Maar mijn angst en frustratie om wat me overkomt steekt abrupt de kop op en ik barst alweer in tranen uit.

Hierna heb ik een afspraak met de psychologe die ih ZH mensen met zware ziektes begeleid.
Ik kan er onder een stortvloed van tranen (echt niet te geloven hoeveel water je via je ogen kan verliezen...) mijn frustratie, angst, boosheid uiten... lucht op!!
Ze zei me dat ik me niet opgelaten moest voelen om deze gevoelens, dat mensen met zware ziektes die ih stadium zitten waar ik in zit dat ook zo ervaren, ik was zeker niet alleen...  Schrok van mijn medisch verleden. Ze vond het goed dat ik het uitte en moedigde het ook aan, want opkroppen verergert alles alleen maar.
Ze vond het knap dat ik het in mijn dagboek EN in een blog het van me afschreef!!

Op de terug weg naar huis voel ik me erg leeg en moe en heb ff tijd nodig terug op positieven te komen, mijn schatje en onze Ruben hebben me moeten aanmoedigen om les te gaan geven.
Ik beslis te gaan, gelukkig, want het deed me deugd!!!

5 mei 22019: Een dagje ontsnappen

Mijn lieve schat heeft een dagje sauna geregeld met als bonus een ontspanningsmassage voor me. Wat een heerlijk initiatief!!! Na een redelijke nachtrust gaan we om 10u15 richting Mill, naar de Wellnessboot, welke bij recent marktonderzoek verkozen is tot de beste sauna in NL met een score van 9,3!! Verdiend vind ik, het is een mooi locatie, apart gebouw (zoals de naam zegt, als een boot), erg vriendelijk personeel, hygiënisch, prijs - kwaliteit meer dan geweldig, lekker eten ih restaurant,...
Maw een echte aanrader!!
Mijn dag starte ook met de massage en het lukte me vrij goed te ontspannen en ervan te genieten. Wat een verademing is, en niet onbelangrijk dat dit me lukte ook al had ik last minute toch beslist geen medicatie te nemen!! Het lukte me om even uit die horror film waar ik me in bevind buiten te sluiten. Omdat de extreme stress vd afgelopen week grotendeels van me afglijd val ik tijdens de rust moomentjes, tussen de sauna´s in, telkens in slaap. Het was een top dag!!!
Onderweg naar huis echter slaan de zenuwen weer toe, we rijden weer richting de realiteit...
Maar dit pakken ze me al niet meer af!!!

De dag erna...

Vannacht de natuurlijke vermoeidheid zijn werk laten doen. Ik had gehoopt op een lange rustige nacht nu het verlossende bericht gegeven was, fout gedacht dus. Om 6u10 was ik alweer wakker.
Gelukkig wel een nacht zonder nachtmerries!!! Ik blijf nog liggen tot 7 uur en tijdens dat woelen begon ik terug blikken te krijgen op dingen van afgelopen week, die ik door de stress niet al te bewust heb meegemaakt maar die nu wel helder worden.

* Onze Ruben had vrij gevraagd op het werk voor maandag en dinsdag en uitgelegd waarom, was geen probleem, hij mocht zolang thuis blijven als nodig om bij me te zijn, uiteindelijk is hij heel de week thuis geweest, maandag zijn we met ons tweetjes een ijsje gaan eten en gaan wandelen bij de Vlasrood. Tijdens de wandeling heb ik zijn hand vast genomen en niet meer los gelaten. Toen we terug bij de auto kwamen stond hij erop dat ik me na keek op teken, want zo zei hij; jij hebt altijd zoveel pech dat het niet eens vreemd zou zijn dat je nu ook nog een tekenbeet zou krijgen met de ziekte van Lyme er boven op. Hij is oprecht bezorgd en dat raakt me diep, daar hoort hij als 19 jarige nog niet mee bezig te zijn, maar wel hartverwarmend!!

* Veel bezoek gehad wat ik niet altijd even helder heb beleefd, maar nu komt het wel terug en komt er een fijn gevoel bij, zo fijn te merken dat ik een goed en hecht netwerk heb waar ik en Rob, maar ook onze jongens op kunnen rekenen!!!! Onbetaalbaar!!!

Het trillen begint weer, valt me tegen, ik had verwacht dat dat nu wel weg zou gaan, ik neem geen medicatie in ga het toelaten zodat de stress eruit kan. De arts weet dat ik kalmeringsmedicatie heb en vind het goed van me dat ik ermee gestart ben op eigen initiatief, liever rustig met medicatie dan eronderdoor vlak voor of tijdens de kuur.

Ik heb beslist toch die wenkbrauwen te laten zetten en bel meteen voor een afspraak. Ook mijn kapster bel ik om op de hoogte te brengen van wat er aan de hand is en vraag haar hulp mbt het afknippen en kort maken van mijn haar, ik vraag haar dat dat kan als laatste klant waar niemand anders nog bij is omdat ik nu al weet dat ik ga instorten, ik blijf het een vreselijk idee vinden... dan word het wel heel zichtbaar voor iedereen, dan is er het stigma....

Ik ga lesgeven maar merk dat ik zonder de medicatie het moeilijk heb, het lesgeven lukt maar het lukt me niet om mee te doen... De stress heeft teveel gevraagd van me. De dames doen het uitstekend en hebben ook veel begrip!!!
Ik vertel de baas vd dansschool dat hij mijn lessen mag laten staan voor september, hoewel ik in oktober mijn borstoperatie ga krijgen, ik kan nu niet weten of het me gaat lukken of niet en we bekijken het dan wel van week tot week.

Onze Joran had vandaag een karate wedstrijd maar door de stress die weer volop ah opbouwen is besluit ik niet te gaan kijken, ik ga die drukte niet aankunnen.

Ik ga met Rob inkopen doen en daarna even naar Coppelmans voor kattenzand en opzoek naar een luik voor de katten, hier komt hij kennissen tegen van hem. Ze vragen vol enthousiasme hoe het met ons gaat (ik ken deze mensen niet) en Rob vertelt hen wat er aan de hand is bij ons, de vrouw schrikt zichtbaar, en mijn stress staat nu op ontploffen, ik wil weg en Rob ziet dat het me teveel ah worden is en verontschuldigd ons. We zetten alles in de auto en ik breng het winkelwagentje weer naar binnen. Plots staat die vrouw terug voor me, neemt me stevig vast en drukt 2 zoenen op mijn wangen en loopt weg.... een mooi gebaar; meen ik oprecht, maar het greep me erg naar de keel.

Thuis gekomen begon ik me vd stress letterlijk onwel te voelen en moet ff tot mezelf komen, mijn ventje bied aan te koken maar ik wil het doen. Ik word weer iets rustiger maar dan gaat het na het eten plots mis, uit het niets barst ik ineens ongecontroleerd in tranen uit.
Daar zit ik weer, hevig snikkend, dikke tranen over mijn wangen rollend, rot gevoel in mijn lijf.
Ik voel me zo vreselijk radeloos, moe, leeg, bang...
De stress die al van vanochtend zit op te bouwen stroomt er nu in een waterval uit.

Rob moet trommelen vandaag bij het klokmonument voor dodenherdenking, normaal ga ik altijd mee, maar ook nu besluit ik thuis te blijven, ik wil even met niemand meer de confrontatie aangaan.
Ik heb nood aan rust, tot mezelf proberen te komen, daarom hebben we voor morgen een dagje sauna ingepland, een dagje relaxen. Maar ik ga wel voor de zekerheid medicatie innemen, ondanks ik daar gewoon Sylvie ben en niemand weet wat er ad hand is wil ik toch een uitbarsting als die van vandaag daar voorkomen.

3 mei 2019: Doodsbang

Om 3u45 voor de 1ste keer wakker, gelukkig toch nog terug kunnen slapen tot 5u50, liggen draaien tot 6u30 en dan maar opgestaan. Gezien er meteen een overweldigende angst kwam opzetten direct een kalmeringspilletje genomen.

Ik ga naar beneden en begin uit te zoeken hoe je een BLOG moet maken, met enig geduld en verbeten doorzetting (het helpt om alweer uit de realiteit te ontsnappen) lukt het me dus deze op te zetten, zoals je kan lezen :-)
Je kan wel stellen dat alles wat me overkomt wel verandert heeft, ik heb nooit iets gehad met schrijven en heb vd week een mooi roze leren dagboek gekocht en schrijf daar alles in zodat ik het kwijt kan, dat dagboek kan ik nu als leidraad gebruiken om verkort hier ook mijn verhaal te delen.
Ik voel heel erg de drang om te schrijven... freeky, that´s so not me!!!

Ondertussen tikt de klok lustig verder en nu mijn opzet voor de Blog af is en de eerste berichten geplaatst zijn (wat kan je toch veel onder bepaalde spanning!), moet ik me haasten met klaar maken om alweer richting ZH te gaan. Vooraf nog ons Els ophalen want ze wil erg graag meegaan, gezien onze band laat ik dat ook toe.
Ondanks het kalmerend pilletje slaan nu de zenuwen weer ongenadig hard toe, F1 is er niks tegen.

We melden ons bij de aparte balie voor hematologie, borstkliniek en oncologie (confronterend) en nemen wederom plaats id wachtzaal. Minuten lijken weer uren... Er nemen nog 2 dames plaats id wachtzaal die elkaar blijken te kennen en die vrij luid een gesprek beginnen, daaruit kan ik opmaken dat ze al ver in hun behandeling zitten (ze hebben ook al hun haar weer terug) en ze hebben het ook over chemo... Hierdoor ben ik bijna een zenuwinzinking nabij.

Eindelijk worden we binnen geroepen... ik sterf 1000 doden tegelijkertijd.
Eindelijk de verlossing er zijn geen uitzaaiingen gevonden in de borst, longen en botten, ik voel een enorme opluchting maar die word snel weer verstoord als hij vervolgd met de mededeling dat er wel iets in mijn lever te zien was, meteen klap ik weer dicht, dat meen je nu toch niet!!!
De woorden die volgen dat hij er vrij van overtuigd is dat het iets onschuldigs is hoor ik wel maar dringen niet meer door. Om daar zeker van te zijn word ik meteen op radiologie verwacht voor een bijkomende echo van de lever.
Met lood in mijn schoenen en als in slow motion loop ik er naar toe, men staat me idd al op te wachten en ik mag meteen binnen komen.

Het onderzoek neemt wat tijd in beslag daar de arts het plekje moeilijk in beeld krijgt omdat het op een lastige plek zit, daarna even vergelijken met de scan, nog eens kijken met de echo en voor ik vertrek zegt ze me al meelevend dat het niets is om me zorgen over te maken wat mijn arts waar ik meteen weer naartoe ben gelopen dan ook bevestigd. EINDELIJK kan ik me even opgelucht voelen!!! Eindelijk een doel, een kans...

Vervolgens leggen ze me uit wat me de komende tijd te wachten staat, daarna even napraten over alles met de maatschappelijk werkster over het gezegde, ze polst hoe het met ons gaat en ziet dat ik het erg moeilijk blijf hebben en ze stelt voor een afspraak te maken bij de psychologe, niemand, en zeker ik niet, is erbij gebaat als ik ga crashen.
Vervolgens vraagt ze of ik een pruik wil, zo ja geeft ze als tip deze al te gaan uitzoeken voor de chemo start, ze vertelt ook dat ik bij mijn ziekenfonds moet navragen of er extra tussenkomst is hiervoor of niet gezien dat bij alle ziekenfondsen anders geregeld is. Ze is aangenaam verrast als ze van me verneemt dat ik al turbans gekocht heb (hoofdbedekking) en vraagt waar (Mooi Hoofd en Juuls World) en welke, ze raad me aan ook de sobere te kopen en deze voor ´s nachts te gebruiken ivm de kou maar ook om de uitvallende haren in op te vangen zodat niet heel je bed vol haar ligt (aaaarrggghhh stress weer 100%, ik wil het niet horen!!). Ondanks dat toch een waardevolle tip.

Mijn dagboek en vragenboekje

Vervolgens geeft ze me een folder mbt het aanbrengen van wenkbrauwen met de 3D techniek ´microblading`, wat het stigma ´kanker` wat meer weg neemt. Ik schrik van dit voorstel maar als ik het wou moet ik snel beslissen daar de wondjes vh plaatsen genezen moeten zijn als de chemo start en dat is over 2 weken al. Ze zegt dat de persoon van wie die folder is patiënten als ik er meteen mee door neemt. Stof om over na te denken.
Als afsluiter krijg ik een roze boekje en mooie roze pen mee van een lotgenoten groep die ik best altijd bij de hand hou voor als er vragen opkomen dat ik ze meteen kan opschrijven en dan dat middels dat boekje ze ad arts kan voorleggen.

Opgelucht maar verdwaasd door de lawine aan info gaan we wat eten in de cafetaria, waar ik ook meteen OZ (mijn ziekenfonds) bel om info mbt de pruik en alles, gelukkig heb ik een super verzekering die tot mijn grote opluchting de pruik, mocht ik het dan toch doen, 100% terug betaald!!
We sturen ook al per sms het verlossende bericht naar onze ouders.

We brengen ons Els thuis, rijden snel langs ons mam en dan richting thuis want heel dit gedoe heeft alweer een hele namiddag in beslag genomen en onze 4 zonen zitten vol spanning te wachten op ons, ik sta er ook op het persoonlijk te vertellen en niet via app of sms tegen hen.

Ook bij hen een enorme opluchting, je ziet letterlijk een blok van hun schouders afglijden...

Ik post het verlossende bericht ook op FB en plof id bank omdat er zich plots een wel erg leeg gevoel zich van me meester maakt. Ff opladen en dan richting schoonouders.

De adrenaline zakt behoorlijk en de vermoeidheid door de weinige slaap kickt in. Ik besluit te proberen te slapen zonder hulp van medicijnen.

2 mei 2019: Een lange dag in het ZH: MRI en Botscan

Weer erg vroeg wakker, 6u30 deze keer... en weer met nachtmerries...

Om 10u40 word ik verwacht op nucleaire geneeskunde. Ik krijg een licht radioactieve contrast vloeistof ingespoten en word over 4,5uur terug verwacht voor de botscan, met de opdracht om in de tussentijd minimaal 2L te drinken.

Om 11u45 staat de MRI gepland en ook hier word er alweer contrastvloeistof ingespoten.
Alle kledij uit behalve je onderbroek niet en ik krijg een operatiehemdje aan met opening vooraan, daar sta je dan met weinig om het lijf in een koude ruimte...

Ik ben niet de persoon op deze foto!!!

Maar zoals de foto toont moest ik dus op mijn buik gaan liggen en de borsten in een kussen met speciale uitsparingen. Vervolgens word er iets op mijn bovenlichaam gelegd wat me naar beneden drukt en dit word vastgemaakt aan de tafel.
Duur vd scan: 30min.


Na dit onderzoek besluiten we niet heel de tijd in het ZH te gaan zitten wachten en gaan eten bij ons mam, daarna rijden we naar een natuursteenhandel om een offerte, zwerven wat rond in de Carrefour en brico en dan weer richting het ZH voor de botscan. Gedurende de dag ren ik wel 100x naar het toilet, plas me suf als je zoveel moet drinken op zo´n korte tijd...

Voor deze scan mag ik mijn kleding gelukkig aanhouden, alleen alles met metaal moet uit en af.

Ook hier weer: Dit ben ik niet op de foto!!

Ook hier in deze ruimte is het erg koud, en gelukkig ben ik niet claustrofobisch!!! Zoals te zien op de foto komt de plaat tot enkele milimeters boven je neus!! En ik mocht mijn hoofd niet draaien!!
Er word een kussentje tussen mijn voeten geplaatst en vervolgens worden mijn voeten met een band tegen elkaar vastgesnoerd, dit ook bij mijn knieën. Ik moet mijn armen langs me leggen en ook die worden vastgemaakt. Duur vh onderzoek: 30min.

Eindelijk kan ik naar huis, het is ondertussen 17u30. Lekker bami eten, bereid door mijn lieve man, op visite bij een vriendin, bij thuiskomst ook weer visite van vrienden, en de stress begint weer toe te nemen, hoe later hoe erger, ik tril weer heftig en ben uit wakker, dat betekent medicatie of ik doe geen oog dicht... Morgen valt het verdict.

1 mei 2019: De zoete inval

We hadden vandaag niets gepland staan en dat was maar goed ook, heel de dag visite gehad!!!
In de voormiddag mijn schoonouders, in de namiddag een vriendin uit Oud-Turnhout, in de late namiddag een oud studente van me die nu zelf ook is gaan lesgeven en in de avond een vriendin uit Tilburg. Ook gedurende de week komen er vrienden spontaan langs, het doet me zo´n deugd!!!
Het ene moment ben je er helder bij, dan weer ff glijd je die waas weer in, maar ondanks dat voel ik hun steun, voel ik me niet alleen in dit gevecht, en ook belangrijk, ook betekent dit erg veel voor Rob en onze jongens!!!

Ook de steunberichten die via allerhande kanalen binnenstromen zijn overweldigend en geven me een warm gevoel, geven me moed!!

Ik voel me oprecht dankbaar hiervoor!!!!

30 april 2019: Eerste van een reeks onderzoeken; Scan van longen en lever

Ondanks de ontspanning die mijn les me gaf toch weer gehuild voor het slapen gaan, het besef dat ik morgen de medische molen inga kickt in...
Wel kunnen slapen tot 8u, eindelijk!!!

Ik word om 11u in het ZH verwacht: nuchter!! Shit, dat betekent dat ik geen medicijnen kan innemen... daar gaan we weer, trillen als een espenbladje. Terwijl ik in de wachtzaal plaats neem gieren de zenuwen door mijn lijf.
Ze roepen me al vrij snel de kleedruimte in en ik zie een stoel voor bloedname staan, er word me verteld dat ik mag plaats nemen en ze een contrast vloeistof gaan inspuiten. Ze neemt haar spullen en plots uit het niets PANIEK bij mij, ik barst hevig snikkend in tranen uit, de realiteit haalt me weer in, het is echt, het is geen nachtmerrie, ik verberg mijn ogen achter mijn hand en wil de realiteit niet zien... maar voel ´m wel, het lukt haar niet het naaldje in mijn ader te krijgen!! Na wat pijnlijk gefriemel en gepor in mijn rechterarm gaat ze een nieuwe poging doen links... Gelukkig, die zit!!
Nog steeds verberg ik mijn ogen, echt niet omdat ik me schaam om mijn tranen, ik wil de realiteit niet zien!!!!

Door hier te zijn, die naald in mijn arm word het vreselijk echt, ik kan het niet bevatten, wanneer stopt die slechte B-film waar ik me plots in bevind!!!
Ik neem plaats op de tafel vh scan apparaat en men vraagt of het weer wat gaat met me, ik kan geen woord uit brengen en knik hevig NEEEEEEEE!!!!!!!
Daar gaan we dan, hevig snikkend en huilend de scan in, dikke tranen rollen over mijn wangen.

Totaal lam geslagen verlaat ik de ruimte en gaan we weer huiswaarts.
Die namiddag hadden we een al lang gemaakte afspraak staan voor een offerte te laten maken voor een nieuwe keuken, Rob overweegt deze te annuleren, ik weiger.
Ik hoop dat het me goede afleiding bezorgt en dat was ook, ff was ik weer mezelf, lekker kiezen en nadenken wat we willen maar éénmaal terug thuis was het bye bye afleiding, hello stress.

29 april 2019: Proberen te leven

Alweer een nachtmerrie, en uit wakker om 6u, het word steeds vroeger.
Voel me wel rustiger en besluit geen kalmeringspilletje te nemen, de emoties fluctueren maar zijn te behappen. Het verlammende begint weg te zakken maar ik merk wel dat ik geen controle heb over mijn gedachten. Het ene moment denk je: Fuck it onkruid vergaat niet dus ze krijgen me toch niet kapot want ik ben hardnekkig onkruid en het volgende moment betrap je jezelf dat je in gedachten je eigen begrafenis aan het regelen bent...
Dat roept behoorlijk heftige gevoelens op, ook geshockte reacties bij anderen toen ik dat uitsprak dat dat speelde. Mocht ik niet doen, ik moet positief blijven, maar eerlijk, mooi dat iedereen dat wil, maar door de onzekerheid lukt dat nu gewoonweg niet en zoals ik al zei, mijn gedachten zijn out of controle, heb het niet in de hand...

Gisterenavond besloten om het bekend te maken via FB, nu iedereen die we het persoonlijk wilden zeggen het weten kan dit wel vind ik. Het is een snelle manier om iedereen te bereiken, en liever via mij dan via de tamtam waarbij men dan gaat speculeren. Ook om voor mezelf te voorkomen dat mensen dan contact gaan opnemen met de vraag: Zeg is het waar dat... of Zeg ik heb gehoord dat...
Niet iedereen zou voor deze aanpak kiezen maar ik zie het als hulpmiddel. Zo verneemt iedereen die je kent (ik neem aan dat iedereen toch wel zijn contacten kent op fb) en oprecht in je geïnteresseerd is het ook via mij, dat gaf een zekere mate van rust.
Dus daar ging de kankerbom FB op.
Zo weten bv ook mijn studenten wat er aan de hand is en maakt dit de eerstvolgende les (vanavond dus) minder ongemakkelijk.

De avond nadert en de stress slaat weer ongenadig toe, toch maar weer iets innemen of ik stort straks in in de les...  Want ja, ik ga mijn les gewoon proberen te geven!!
Dat moment dat je de dansschool binnenstapt is moeilijk, maar nog moeilijker is je lokaal instappen en ze allen voor het eerst zien na deze aankondiging, en ja, die was gezien!!
Iedereen voelt zich ongemakkelijk, ik raap mijn moed bij elkaar, probeer de stress die nu giga is te negeren (wat niet echt lukt) en besluit de les te starten met een gesprek over wat ze gelezen hebben en vertel hen open en eerlijk hoe ik me voel, dat ik wil proberen les te blijven geven (overmoedig, of ontkennend? ik weet het niet, alvast koppig)
Ik hoop nog in de mogelijkheid te zijn om de slotshow over 3 weken te doen en nog enkele inhaallessen te verzorgen. Ik geef ze ook al het onprettige bericht dat ze voorbereid moeten zijn en niet schrikken dat ik vrij snel met een muts op zal lesgeven daar ik mijn haar snel ga verliezen. Ondanks alles zakt het ongemakkelijke wat bij iedereen en start ik gewoon de les, welke goed ging tot mijn opluchting, ook ben ik blij dat ik ervoor gezorgd heb dat het bespreekbaar is!!

Dans en muziek hebben mijn avond even goed gemaakt en ervoor gezorgd dat ik het even heb kunnen loslaten!!

28 april 2019: Medicatie werkt

Nachtmerries, alweer en bam klaar wakker om 6u30, ik sta stilletjes op om mijn ventje niet wakker te maken, ook hij heeft te lijden van de stress en ik ben blij dat hij wel goed slaapt. Al snel racen de zenuwen en de stress weer door mijn lijf en besluit er meteen korte metten mee te maken, dit is niet vol te houden, dus neem ik weer een kalmeringspilletje in. In no time heb ik mezelf weer terug en voel ik me rustig.

Gelukkig, want mijn oma is vandaag jarig en om deze dag voor haar niet te verknallen hebben we besloten het niet te vertellen tegen haar vandaag.
Het is verbazend genoeg toch een leuke middag geworden en de afleiding deed deugd, alleen ff een spannend moment toen ons Els zich bijna versprak.

Na afloop mee naar ons Els thuis gereden om haar het hele relaas te vertellen, gezien ik deels met haar opgegroeid ben en opgevangen hebben we een speciale band, ook zij barst in tranen uit...

We komen thuis en ik zie dat mijn mutsjes er zijn, ik pak ze uit maar leg ze ff weg, ze zijn mooi maar ook confronterend. Rob vraagt of ik ze wil passen maar dat wil ik nog niet.                                          

27 april 2019: Stress blijft opbouwen

Normaal ben ik een goede en een lange slaper, dat is verleden tijd nu, vanmorgen om 7u totaal overstuur wakker geworden en een giga tranendal geproduceerd. Hartslag en bloeddruk staan erg hoog. Heb heel de dag het gevoel alsof mijn skelet van pudding is en elk moment kan inzakken, kom niet uit mijn woorden en id winkel deed ik iets wat ik normaal nooit doe maar nog erger, ik wist niet dat ik het gedaan had. (ik zet een 6-pack drinken op de band bij de kassa draai me om, kijk terug naar de band en ben reeds vergeten dat ik het erop heb gezet en ga er dus vanuit dat Rob het dan gedaan had en vraag hem: waarom doe je dat nu? Dat doen we toch nooit en zet vervolgens dat pak terug id winkelwagen, Rob zegt vol verbazing: het moet niet gekker worden, jij zet het erop en ik krijg de schuld, ik kijk hem vervolgens ook verbaasd aan en vraag of hij me voor de gek houd, heb ik dat echt zelf gedaan? Hij bevestigd en neemt me ff liefdevol vast omdat hij mijn stress weer ziet stijgen. Ik ben er idd niet goed van en alles word weer een waas, een wereld waar ik naar kijk maar geen deel meer van ben.

In de avond betrap ik mezelf erop dat ik aan het hyperventileren ben en probeer me te ontspannen door me af te leiden met een chat met BBF Marsha, ik vertel wat er gebeurt is en hoe ik me al heel de dag voel. Zij als verpleegkundige wijst me erop dat ik nog steeds in een hoge verlammende stress fase zit en als dit blijft aanhouden ik best het ZH te bellen, ik beloof het haar.

Ik voel later op de avond een heuse paniekaanval opkomen en besef plots dat ik kalmeringsmedicatie in huis heb en ga er meteen 1 van innemen, gelukkig kickt die lekker snel in en zakt de stress eindelijk wat weg!! Voor mijn fibromyalgie heb ik ook inslapers in huis die me in een natuurlijke slaap helpen bij pijn of stress, ook die haal ik boven en gezien het hoge stress niveau verhoog ik mijn dosis al maar met 1/4.

Het nieuws dat ik mijn haar ga verliezen is een grote oorzaak van mijn stress besef ik me plots en in een impuls ga ik op het internet opzoek naar hoofdbedekking en vind 2 fantastische online shops en bestel er op elke shop 2, en het maakt me rustig. Het idee met een kaal hoofd te moeten rondlopen was een giga iets... Nu heb ik al voor een oplossing gezorgd zodat ik het bij me heb al vanaf mijn haar geknipt gaat worden... Dat word ook nog een emotionele rit!!!

26 april 2019: D-Day (Diagnose Dag)

Om 10u gaan we nog zorgeloos op oudergesprek op de school van onze Kevin, was een goed gesprek, trots op onze kerel!!!
We zitten id auto richting huiswaarts als ik gebeld word door het ZH met de vraag of ik al om 12u30 wil komen ipv om 15u40. Dat nare buikgevoel vd afgelopen dagen word plots veel sterker, maar mijn hoofd ontkent nog.

Bij aankomst in het ZH slaan de zenuwen ongenadig toe.
We worden binnen geroepen, we gaan zitten en daar is dan het verdict dat niemand wil horen....
´Het is slecht nieuws, u hebt een kwaadaardige tumor van 5cm bij 2,5cm bij 2cm.

Op dat moment klapte ik helemaal dicht en kon niets meer uitbrengen, de grond zakt letterlijk onder je vandaan. Daar zit je dan, in 1 klap verslagen...
Gelukkig zat mijn ventje naast me zodat hij nog op vragen of op de gegeven info kon reageren want ik hoorde het alleen nog maar, maar zat verder letterlijk in mezelf op slot. Handen wrijvend aanhoorde ik het verdere relaas.

Zijn verhaal: Toen hij donderdag vanuit het lab het nieuws kreeg dat het foute boel was had hij meteen bijkomende onderzoeken bevolen om het type vast te stellen en de kenmerken, ook die uitslag was nu bekend. Er zijn 2 types borstkanker (dat woord snijd door je ziel op dat moment)

1) De niet hormoon gevoelige: Die is moeilijk te behandelen omdat men niet weet waar die van groeit en is vaak ook agressiever.
2) De hormoon gevoelige: deze is milder, zeer goed te behandelen met 80% overlevingskansen mits geen uitzaaiingen.

Ik heb de 2de, een kleine meevaller in dit K-gesprek!!
Er was ook een bepaald eiwit gevonden wat ook een extra ingangspoort was voor de aankomende behandeling. Wat al vast staat is dat ik hormoon remmende medicatie en chemo ga krijgen, slinkt de tumor dan word er borstsparend geopereerd, slinkt deze niet dan volgt er een borstamputatie.

Na deze info kan ik stamelend uitbrengen: Verlies ik ook mijn haar?
Die kans was erg groot zei hij eerlijk.  Daarna vertelde hij hoe ze vanaf hier te werk gaan en wat dat inhoud voor mij, hij herinnerde zich ook mijn vraag mbt onze reis en ik moest alle vliegvakanties van dit jaar annuleren. Ik krijg afspraken mee voor vervolg onderzoeken om uitzaaiingen uit te sluiten en om daarna terug bij hem te komen om de resultaten te bespreken en dan kreeg ik ook mijn behandelplan welke de week erna meteen gestart word. Een borstverpleegkundige is al verwittigd om ons even apart te nemen en ons op te vangen en er kom iemand bloed afnemen. Hij gaat persoonlijk mijn huisarts bellen en op de hoogte brengen. Ik krijg nog een info brochure en daar loop je dan... met je ziel onder je arm naar je auto toe.

We besluiten meteen onze ouders en kinderen persoonlijk op de hoogte te brengen, Iedereen reageert vol ongeloof, geshockt en er vloeien bijj ons allen veel tranen.

De stress die je ervaart op dat moment is vreselijk. Alles gebeurt in een waas en lijkt of het een slechte B-film is waar je in zit.

Die avond in bed kwam de echte ontlading pas los, echt kei hard en onbedaarlijk gehuild;

24 april 2019: Daar gaan we dan

Met een licht ongerust gevoel stap ik de ruimte voor de mammografie binnen.
Het is al een erg onaangenaam onderzoek weet ik uit het verleden maar het zou extra onaangenaam zijn omdat ik zo mager was zei de verpleegkundige verontschuldigend. Klopte!

Direct erna werd ik naar een aangrenzende ruimte geleid voor de echografie. Al snel bekroop mij het gevoel ´er klopt iets niet`
De arts nam erg veel tijd en metingen en zijn lichaamstaal veranderde id loop vh onderzoek, links was hij maar kort bezig maar rechts bleef maar duren en het werd me duidelijk dat hij over links ging om te vergelijken met rechts op een bepaald moment, ook werd mijn oksel flink doorzocht en toen begonnen er toch wel alarmbellen in mijn hoofd af te gaan.



Na deze onderzoeken werd ik bij Dr. Servaes verwacht om de beelden te bekijken en te bespreken.
Het zag er toch wel verdacht uit, en er was een groot verschil met links, het was ook een grote vreemde massa. Ik vraag hierop of het twijfelachtig slecht is of slecht slecht, hij houd het nog op twijfelachtig slecht. Ik vertel hem ook dat we volgende week vrijdag een vakantie van 10 dagen gepland hebben naar Gran Canaria en vraag of ik die moet annuleren. Dat was nog niet nodig zei hij.
Wat wel nodig was en wel meteen, was het nemen van biopsie om te bepalen of het een cyste is, een ontsteking of een gezwel. Op radiologie zaten ze al te wachten zei hij.
Verder geeft hij me een afspraak mee voor vrijdag 15u40 om de uitslagen te bespreken.

De ongerustheid neemt nu toch wel toe... Je hebt geen tijd om bang te zijn, ik zit wel in film lijkt het, ik word meteen weer binnen geroepen en dezelfde arts als voorheen zit al klaar, legt me uit dat ik er niets van ga voelen en hij mijn borst gaat verdoven, je voelt een bepaalde druk als ze de bioptnaald erin duwen en vervolgens zegt hij dat ik 2 harde geluiden ga horen en dat ik er niet van moet schrikken want dan neemt hij het biopt. Uit het niets beginnen er tranen over mijn wangen te rollen, en schrik ik alsnog vh harde geluid. Het was wel 100% pijnloos zoals hij al zei. Na afloop zegt hij wel dat mijn borst pijnlijk gaat aanvoelen éénmaal de verdoving is uitgewerkt: hij had gelijk...

De dagen tot het onderzoek

Het paasweekend, maandag en dinsdag met een onzeker gevoel door gebracht.
Maar toch ook kunnen genieten van een heerlijke avond in het gezelschap van mijn broer en zijn vriendin, we zijn lekker gaan uit eten, en ook veel gelachen, om de sfeer niet te verknallen houd ik de info ivm de ophanden zijnde onderzoeken ed aanleiding ervan nog achterwege. Dat doe ik ook op paasmaandag als we gaan paas brunchen bij Marsha voor haar verjaardag.
Dit waarschijnlijk omdat je zelf wel ongerust bent maar ook de werkelijk probeert te ontkennen.

19 april 2019: Het bellen kan beginnen

Meteen na mijn ontbijt besluit ik de huisarts te bellen maar die blijkt afwezig tem 24/4.
Hierop besluit ik niet te wachten en bel naar gynaecologie, daar maken ze me attent op het feit dat ik gezien mijn borstoperatie van 7 mnd geleden best de chirurg bel die mij toen geholpen heeft.
Deze bleek ook afwezig te zijn tem 24/4, maar de medisch secretaresse vroeg even ad lijn te blijven, ze zou mijn bevindingen even voorleggen aan de aanwezige chirurg. Er werd mij gevraagd meteen te komen want het klonk toch verdacht.
De chirurg die me liet komen was Dr. Servaes, hij vertelde me dat als iemand belt die meld iets te voelen er ALTIJD meteen tussen genomen word ih spreekuur. Hij gaat ook voelen en vind het toch ook zorgelijk, vooral de omvang.
Ik krijg meteen een afspraak mee voor 24/4 voor een mammografie en een borstecho.

18 april 2019: De dag dat alles veranderde

Ik lig die avond lekker op bed een aflevering van ID te bekijken, op een bepaald moment draai ik op mijn linkerzijde om de afstandsbediening te pakken. Ik voel iets thv mijn rechterborst en kijk ernaar.
Ik bemerk een rare vorm ad zijkant van mijn borst. Meteen ga ik rechtop zitten om zelfonderzoek te doen en voel een vrij grote knobbel zitten. Ik schrik en ga vergelijken met links... er is een beduidend verschil tussen beide kanten.
Ik voel me licht ongerust maar onderdruk het met de gedachte dat ik gezien de kanker historie in mijn familie (mijn papa overleden op 41jarige leeftijd tgv maag en slokdarm kanker, zijn moeder en zijn vader overleden aan de gevolgen van kanker en een broer van hem heeft het overleeft) regelmatig zelfcontrole doe en nooit eerder wat gevoeld heb, plus 7 mnd ervoor heb ik een borstoperatie gehad waar ook niks gevonden was.
Met het voornemen morgen meteen de huisarts te bellen ga ik slapen.

Hieronder een handleiding voor zelfonderzoek, en voor de mannen onder u, borstkanker is niet enkel voor vrouwen, ook aan jullie de tip onderzoek jezelf regelmatig!!

Mijn verhaal, mijn emoties, mijn gevecht.

Hoi allemaal,

ik ben Sylvie, 43 en ik heb borstkanker.

Via deze weg wil ik mijn verhaal vertellen, mijn emoties en mijn angsten van me afschrijven, jullie op de hoogte houden van de vreselijke achtbaan waar ik in terecht gekomen ben.
Ik ben geen schrijf talent en zal het hier dus neerzetten puur vanuit mezelf, dat kan kort maar ook vast wel eens een lang verhaal zijn. Met een knipoog maar zeer zeker ook met de nodige emoties die de revue passeren.

De vreemde naam vd blog zal ook wel opgevallen zijn, maar vele domeinnamen waren al ingepikt dus heb ik van ´mijn´ maar ´mijt´ gemaakt, dat leverde dan uiteindelijk een beschikbare naam op.

Alvast bedankt om mijn blog te bezoeken en me te steunen hierin.

Liefs,

Sylvie