Alweer een nachtmerrie, en uit wakker om 6u, het word steeds vroeger.
Voel me wel rustiger en besluit geen kalmeringspilletje te nemen, de emoties fluctueren maar zijn te behappen. Het verlammende begint weg te zakken maar ik merk wel dat ik geen controle heb over mijn gedachten. Het ene moment denk je: Fuck it onkruid vergaat niet dus ze krijgen me toch niet kapot want ik ben hardnekkig onkruid en het volgende moment betrap je jezelf dat je in gedachten je eigen begrafenis aan het regelen bent...
Dat roept behoorlijk heftige gevoelens op, ook geshockte reacties bij anderen toen ik dat uitsprak dat dat speelde. Mocht ik niet doen, ik moet positief blijven, maar eerlijk, mooi dat iedereen dat wil, maar door de onzekerheid lukt dat nu gewoonweg niet en zoals ik al zei, mijn gedachten zijn out of controle, heb het niet in de hand...
Gisterenavond besloten om het bekend te maken via FB, nu iedereen die we het persoonlijk wilden zeggen het weten kan dit wel vind ik. Het is een snelle manier om iedereen te bereiken, en liever via mij dan via de tamtam waarbij men dan gaat speculeren. Ook om voor mezelf te voorkomen dat mensen dan contact gaan opnemen met de vraag: Zeg is het waar dat... of Zeg ik heb gehoord dat...
Niet iedereen zou voor deze aanpak kiezen maar ik zie het als hulpmiddel. Zo verneemt iedereen die je kent (ik neem aan dat iedereen toch wel zijn contacten kent op fb) en oprecht in je geïnteresseerd is het ook via mij, dat gaf een zekere mate van rust.
Dus daar ging de kankerbom FB op.
Zo weten bv ook mijn studenten wat er aan de hand is en maakt dit de eerstvolgende les (vanavond dus) minder ongemakkelijk.
De avond nadert en de stress slaat weer ongenadig toe, toch maar weer iets innemen of ik stort straks in in de les... Want ja, ik ga mijn les gewoon proberen te geven!!
Dat moment dat je de dansschool binnenstapt is moeilijk, maar nog moeilijker is je lokaal instappen en ze allen voor het eerst zien na deze aankondiging, en ja, die was gezien!!
Iedereen voelt zich ongemakkelijk, ik raap mijn moed bij elkaar, probeer de stress die nu giga is te negeren (wat niet echt lukt) en besluit de les te starten met een gesprek over wat ze gelezen hebben en vertel hen open en eerlijk hoe ik me voel, dat ik wil proberen les te blijven geven (overmoedig, of ontkennend? ik weet het niet, alvast koppig)
Ik hoop nog in de mogelijkheid te zijn om de slotshow over 3 weken te doen en nog enkele inhaallessen te verzorgen. Ik geef ze ook al het onprettige bericht dat ze voorbereid moeten zijn en niet schrikken dat ik vrij snel met een muts op zal lesgeven daar ik mijn haar snel ga verliezen. Ondanks alles zakt het ongemakkelijke wat bij iedereen en start ik gewoon de les, welke goed ging tot mijn opluchting, ook ben ik blij dat ik ervoor gezorgd heb dat het bespreekbaar is!!
Dans en muziek hebben mijn avond even goed gemaakt en ervoor gezorgd dat ik het even heb kunnen loslaten!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten