20 mei 2019: Op naar de eerste chemo

Daar is ie dan, de dag die me al 3 weken zware stress en paniekaanvallen bezorgt...
Om 7u opgestaan, met lange tanden eten, tas nemen en met giga lood in mijn schoenen naar de auto..
Daar gaan we, naar een ZH waar anderen ziek naar toe gaan en beter naar huis gaan en waar ik zonder ziekte verschijnselen of verwondingen binnen ga om me ziek te laten maken (ja ja ik weet het, het is om uiteindelijk beter te worden). Maar je instinct schreeuwt het uit, dit klopt niet, dit hoort niet.
Het is zo dubbel allemaal!!

8u30, ik moet me melden op oncologie, krijg een kamer toegewezen, ze nemen meteen 3 buisjes bloed om mijn bloedbeeld te monitoren, dit gaan ze gedurende de hele kuur regelmatig doen om te zien of mijn immuunsysteem niet stilvalt en tussendoor zich voldoende kan herstellen.
De diëtiste komt info geven, en dan krijg ik al pre medicijnen die mogelijke misselijkheid en bijwerkingen moet gaan onderdrukken.

 Om 11u45 word het spoelinfuus aangehangen voor 30 min en vlak daarna komen ze me halen om nog een hart echo te maken, dit gaan ze ook regelmatig controleren want de chemo kan ook de hartfunctie aantasten... WWWAAATTTT!!!!!!!!! Waar is die kalmeringspil!!! Shit die was ff nodig!! Ben er ook ff van in een erg diepe slaap van gevallen wat ook welkom was!
Toen ik terug kwam stond mijn middag eten klaar en moet me echt motiveren het op te eten, Tomatensoep, kipfilet met warme appelmoes en aardappelen die helaas niet helemaal gaar waren en tot slot een vanille pudding.

Terwijl ik ah eten ben komen ze met mijn demon binnen, het eerste vd 2 zakjes chemo, het is met vuurrode vloeistof en die krijgt net als de volgende 30min om mijn lijf binnen te dringen.
Men zegt ook dat ik niet mag schrikken want dat je er ook rode urine van krijgt en wel meteen, ze hadden gelijk!!

                                                                                         Sorry, lachen lukte niet echt meer

Ik ben zo blij dat mijn lieve man steeds bij me is, we kletsen wat, kijken tv samen, hij tokkelt tussendoor ook lustig op zijn laptop, maar zijn aanwezigheid heb ik nodig, de rust die hij uitstraalt geeft me een veilig gevoel in mijn wanhoop.

De avond zet in en ik begin te voelen dat er wat ad hand is in dat erg mager lichaampje van me,  ik word onrustig, voel me ongemakkelijk, de eeuwige koukleum heeft het plots erg warm en het zweet breek me uit, krijg last van een brainfog, de voorhoofdsholtes boven mijn ogen worden zwaar en drukkend, mijn ogen doen pijn, maag en darmen voelen raar, ik voel me zwaar worden en erg moe, en juist nu dat mijn allerliefste naar huis moet, tranen, lichte paniek, IK WIL NIET DAT HIJ GAAT!!!!!!! Nondeju, now it`s just me, me alone!! NEEEEE
We spreken af dat hij het geluid van zijn gsm aanlaat en ik hem altijd kan bereiken indien nodig, dat geeft me weer voor even wat rust....
Nu duimen dat het niet erger word wat nu zit te wringen....