Om 10u30 een afspraak bij de oncoloog, die heeft met ons de chemo door gesproken en waar nodig extra uitgelegd, veel moeilijke termen vlogen mijn kant uit en ik vond het een dusdanig heftig gesprek dat ik alweer de grond onder mijn voeten voelde verdwijnen en de moed zonk mee...
Zoals eerder al verteld was zei hij dat er hormoon en niet hormoon gevoelige tumors zijn, de hormoon gevoelige is veel beter te behandelen en die had ik, maar ook binnen deze zijn er weer verschillende types en ik heb blijkbaar type 3, een erg snel groeiende en erg agressieve tumor.
Alles wat hij daarna zegt hoor ik wel maar neem het niet meer op, voor het eerst bekruipt me echt het gevoel dat ik dit niet ga kunnen winnen, tranen verbijtend verlaat ik zijn spreekkamer en in een totale waas nemen we even plaats id kantine om iets te drinken. Hier spreek ik het ook uit dat ik het niet meer zie zitten en het best gewoon een kogel door mijn hoofd jaag, dan ben ik er ineens vanaf.
De huisarts gebeld en we mochten een uur later al komen, het lukt hem om tot me door te dringen en me terug rustig te krijgen en ik voel de grond weer onder mijn voeten, ondanks de verlammende angst neem ik trillend de moed weer op.
Met onze Joran gaan uiteten bij de cinema, en ondanks ik zit te trillen en onrustig ben hebben we beide toch genoten vh etentje, hij cinemagras met steak en peperroomsaus en ik salade niçoise.
Terug thuis begin ik mijn tas te maken voor mijn op hande zijnde operatie...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten