Ik ga naar beneden en begin uit te zoeken hoe je een BLOG moet maken, met enig geduld en verbeten doorzetting (het helpt om alweer uit de realiteit te ontsnappen) lukt het me dus deze op te zetten, zoals je kan lezen :-)
Je kan wel stellen dat alles wat me overkomt wel verandert heeft, ik heb nooit iets gehad met schrijven en heb vd week een mooi roze leren dagboek gekocht en schrijf daar alles in zodat ik het kwijt kan, dat dagboek kan ik nu als leidraad gebruiken om verkort hier ook mijn verhaal te delen.
Ik voel heel erg de drang om te schrijven... freeky, that´s so not me!!!
Ondertussen tikt de klok lustig verder en nu mijn opzet voor de Blog af is en de eerste berichten geplaatst zijn (wat kan je toch veel onder bepaalde spanning!), moet ik me haasten met klaar maken om alweer richting ZH te gaan. Vooraf nog ons Els ophalen want ze wil erg graag meegaan, gezien onze band laat ik dat ook toe.
Ondanks het kalmerend pilletje slaan nu de zenuwen weer ongenadig hard toe, F1 is er niks tegen.
We melden ons bij de aparte balie voor hematologie, borstkliniek en oncologie (confronterend) en nemen wederom plaats id wachtzaal. Minuten lijken weer uren... Er nemen nog 2 dames plaats id wachtzaal die elkaar blijken te kennen en die vrij luid een gesprek beginnen, daaruit kan ik opmaken dat ze al ver in hun behandeling zitten (ze hebben ook al hun haar weer terug) en ze hebben het ook over chemo... Hierdoor ben ik bijna een zenuwinzinking nabij.
Eindelijk worden we binnen geroepen... ik sterf 1000 doden tegelijkertijd.
Eindelijk de verlossing er zijn geen uitzaaiingen gevonden in de borst, longen en botten, ik voel een enorme opluchting maar die word snel weer verstoord als hij vervolgd met de mededeling dat er wel iets in mijn lever te zien was, meteen klap ik weer dicht, dat meen je nu toch niet!!!
De woorden die volgen dat hij er vrij van overtuigd is dat het iets onschuldigs is hoor ik wel maar dringen niet meer door. Om daar zeker van te zijn word ik meteen op radiologie verwacht voor een bijkomende echo van de lever.
Met lood in mijn schoenen en als in slow motion loop ik er naar toe, men staat me idd al op te wachten en ik mag meteen binnen komen.
Het onderzoek neemt wat tijd in beslag daar de arts het plekje moeilijk in beeld krijgt omdat het op een lastige plek zit, daarna even vergelijken met de scan, nog eens kijken met de echo en voor ik vertrek zegt ze me al meelevend dat het niets is om me zorgen over te maken wat mijn arts waar ik meteen weer naartoe ben gelopen dan ook bevestigd. EINDELIJK kan ik me even opgelucht voelen!!! Eindelijk een doel, een kans...
Vervolgens leggen ze me uit wat me de komende tijd te wachten staat, daarna even napraten over alles met de maatschappelijk werkster over het gezegde, ze polst hoe het met ons gaat en ziet dat ik het erg moeilijk blijf hebben en ze stelt voor een afspraak te maken bij de psychologe, niemand, en zeker ik niet, is erbij gebaat als ik ga crashen.
Vervolgens vraagt ze of ik een pruik wil, zo ja geeft ze als tip deze al te gaan uitzoeken voor de chemo start, ze vertelt ook dat ik bij mijn ziekenfonds moet navragen of er extra tussenkomst is hiervoor of niet gezien dat bij alle ziekenfondsen anders geregeld is. Ze is aangenaam verrast als ze van me verneemt dat ik al turbans gekocht heb (hoofdbedekking) en vraagt waar (Mooi Hoofd en Juuls World) en welke, ze raad me aan ook de sobere te kopen en deze voor ´s nachts te gebruiken ivm de kou maar ook om de uitvallende haren in op te vangen zodat niet heel je bed vol haar ligt (aaaarrggghhh stress weer 100%, ik wil het niet horen!!). Ondanks dat toch een waardevolle tip.
 |
| Mijn dagboek en vragenboekje |
Als afsluiter krijg ik een roze boekje en mooie roze pen mee van een lotgenoten groep die ik best altijd bij de hand hou voor als er vragen opkomen dat ik ze meteen kan opschrijven en dan dat middels dat boekje ze ad arts kan voorleggen.
Opgelucht maar verdwaasd door de lawine aan info gaan we wat eten in de cafetaria, waar ik ook meteen OZ (mijn ziekenfonds) bel om info mbt de pruik en alles, gelukkig heb ik een super verzekering die tot mijn grote opluchting de pruik, mocht ik het dan toch doen, 100% terug betaald!!
We sturen ook al per sms het verlossende bericht naar onze ouders.
We brengen ons Els thuis, rijden snel langs ons mam en dan richting thuis want heel dit gedoe heeft alweer een hele namiddag in beslag genomen en onze 4 zonen zitten vol spanning te wachten op ons, ik sta er ook op het persoonlijk te vertellen en niet via app of sms tegen hen.
Ook bij hen een enorme opluchting, je ziet letterlijk een blok van hun schouders afglijden...
Ik post het verlossende bericht ook op FB en plof id bank omdat er zich plots een wel erg leeg gevoel zich van me meester maakt. Ff opladen en dan richting schoonouders.
De adrenaline zakt behoorlijk en de vermoeidheid door de weinige slaap kickt in. Ik besluit te proberen te slapen zonder hulp van medicijnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten