6 mei 2019: De eerste echte confrontatie met de harde werkelijkheid

Een rot nacht achter de rug!!! Ondanks de heerlijke dag gisteren en een zwaar vermoeid gevoel geraak ik maar niet in slaap, om 2u nog steeds wakker... en na alweer een vreselijke nachtmerrie, uit wakker om 7u. Mijn hart gaat als een gek tekeer, het lijkt wel of die eruit wil, wil weg lopen van wat gaat komen het komende jaar met vandaag als startschot.

Tijdens het ontbijt word ik weer wat rustig en daarna ga ik even op de koffie bij BFF Marsha, het doet me deugd!!
Daarna thuis weer snel iets kleins eten, en dan rijden we weer vol spanning richting Turnhout, waar de eerste voorbereiding gedaan word op mijn behandelingen.

Ik moet een "CLIP" laten plaatsen.
Dat is een titanium nietje die ze id kern vd tumor aanbrengen onder plaatselijke verdoving.
De uitleg hierachter: Stel dat de tumor zodanig krimpt dat die verdwijnt maakt het nietje duidelijk waar die gezeten heeft omdat na de chemo er altijd een operatie volgt waarbij het direct omliggende weefsel vd tumor weg gehaald word, als deze dus (hopelijk) helemaal verdwijnt moet het nietje aanduiden waar de kern vd tumor was en word het omliggende weefsel rond het nietje weg genomen.

Net zoals de biopsie was dit niet pijnlijk, je voelt enkel een druk als ze die dikke naald tot id kern vd tumor duwen, die is wat stug dus gaat dat niet heel vlot.
Maar mijn angst en frustratie om wat me overkomt steekt abrupt de kop op en ik barst alweer in tranen uit.

Hierna heb ik een afspraak met de psychologe die ih ZH mensen met zware ziektes begeleid.
Ik kan er onder een stortvloed van tranen (echt niet te geloven hoeveel water je via je ogen kan verliezen...) mijn frustratie, angst, boosheid uiten... lucht op!!
Ze zei me dat ik me niet opgelaten moest voelen om deze gevoelens, dat mensen met zware ziektes die ih stadium zitten waar ik in zit dat ook zo ervaren, ik was zeker niet alleen...  Schrok van mijn medisch verleden. Ze vond het goed dat ik het uitte en moedigde het ook aan, want opkroppen verergert alles alleen maar.
Ze vond het knap dat ik het in mijn dagboek EN in een blog het van me afschreef!!

Op de terug weg naar huis voel ik me erg leeg en moe en heb ff tijd nodig terug op positieven te komen, mijn schatje en onze Ruben hebben me moeten aanmoedigen om les te gaan geven.
Ik beslis te gaan, gelukkig, want het deed me deugd!!!