Ondanks de ontspanning die mijn les me gaf toch weer gehuild voor het slapen gaan, het besef dat ik morgen de medische molen inga kickt in...
Wel kunnen slapen tot 8u, eindelijk!!!
Ik word om 11u in het ZH verwacht: nuchter!! Shit, dat betekent dat ik geen medicijnen kan innemen... daar gaan we weer, trillen als een espenbladje. Terwijl ik in de wachtzaal plaats neem gieren de zenuwen door mijn lijf.
Ze roepen me al vrij snel de kleedruimte in en ik zie een stoel voor bloedname staan, er word me verteld dat ik mag plaats nemen en ze een contrast vloeistof gaan inspuiten. Ze neemt haar spullen en plots uit het niets PANIEK bij mij, ik barst hevig snikkend in tranen uit, de realiteit haalt me weer in, het is echt, het is geen nachtmerrie, ik verberg mijn ogen achter mijn hand en wil de realiteit niet zien... maar voel ´m wel, het lukt haar niet het naaldje in mijn ader te krijgen!! Na wat pijnlijk gefriemel en gepor in mijn rechterarm gaat ze een nieuwe poging doen links... Gelukkig, die zit!!
Nog steeds verberg ik mijn ogen, echt niet omdat ik me schaam om mijn tranen, ik wil de realiteit niet zien!!!!
Door hier te zijn, die naald in mijn arm word het vreselijk echt, ik kan het niet bevatten, wanneer stopt die slechte B-film waar ik me plots in bevind!!!
Ik neem plaats op de tafel vh scan apparaat en men vraagt of het weer wat gaat met me, ik kan geen woord uit brengen en knik hevig NEEEEEEEE!!!!!!!
Daar gaan we dan, hevig snikkend en huilend de scan in, dikke tranen rollen over mijn wangen.
Totaal lam geslagen verlaat ik de ruimte en gaan we weer huiswaarts.
Die namiddag hadden we een al lang gemaakte afspraak staan voor een offerte te laten maken voor een nieuwe keuken, Rob overweegt deze te annuleren, ik weiger.
Ik hoop dat het me goede afleiding bezorgt en dat was ook, ff was ik weer mezelf, lekker kiezen en nadenken wat we willen maar éénmaal terug thuis was het bye bye afleiding, hello stress.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten