Om 8u moet ik me aanmelden in het ZH en word naar mijn kamer gebracht. Ik installeer er mijn spullen en loop dan door naar nucleaire geneeskunde waar ik om 8u20 moet zijn om alweer maar eens contrast vloeistof te laten inspuiten. Na enige tijd wachten in een toch wel erg koude ruimte komt eindelijk de dokter binnen die 2 inspuitingen komt geven, 1 boven en 1 ad zijkant vd tumor.
Ik mag een uurtje naar mijn kamer en moet dan terug komen. Ik krijg weer zo´n lelijk operatie schortje aan, opening vooraan zeggen ze en rechterarm er niet in steken. Vervolgens mag ik mij op de tafel leggen vd scan waar ze voorheen ook de botscan mee gedaan hebben, het onderzoek zou iets van 10min in beslag nemen. Na de scan komt de arts met een stift aanduiden waar de klier zit zodat de chirurg deze makkelijke kan vinden.
Nu is het wachten op mijn beurt en blijkbaar ben ik de laatste van vandaag, niks zo erg dan wachten, dus heb ik mijn borduurwerk meegenomen om de tijd te doden.
Om 15u30 word ik dan eindelijk naar de operatiezaal gebracht en terwijl ik de verpleegkundigen die de operatiekamer voor mij in orde ah maken zijn, hoor ik ze druk overleggen over mij en zie ik ze een scanapparaat binnen rijden en het word me stilaan teveel.
Eindelijk komen ze halen en ik schrik een beetje vd drukte id operatiezaal, ik zie alle apparatuur en barst in tranen uit, alweer... De verpleging stelt zich erg begripvol op en praten rustig op me in, eenmaal rustiger, maken ze me klaar en hup niemandsland in voor de komende tijd.
Om 19u ben ik terug op de kamer waar Rob en onze Joran me even bezoeken, ze hebben niet veel aan me daar ik niet wakker kan blijven.
Om 00u30 word ik voor het eerst echt bewust wakker en heb het gevoel heel de nacht geslapen te hebben en dat het bijna ochtend is, dat viel wel tegen toen ik op de klok keek.
Om 3u schrik ik wakker vd pijn en vraag om pijnstilling, en toen ging het fout, goed fout!! Ik krijg een smelttablet en na die op is voel ik hoe leeg ik ben, hoeveel honger ik heb, ik ben al 28u zonder eten... Ik voel me plots erg ziek worden, misselijk, braakneigingen, het zweet breekt me uit, ik begin heftig te trillen en te hyperventileren. De verpleging prikt mijn suiker, neemt mijn bloeddruk en hartslag maar alles lijkt goed behalve dan dat ze werkelijk zien dat het niet goed met me gaat, ik zie spierwit blijkbaar en enkel als ik wat platter lig ipv redelijk rechtop, en erg stil blijf liggen met gesloten ogen stoppen de hevige duizelingen. Ik krijg nog wat medicatie ingespoten, ze geven me druivensuiker en halen een boterham voor me die ik met erg veel moeite opgegeten krijg.
Het duizelige gevoel houd aan en blijf zo stil mogelijk liggen, rond 4u val ik eindelijk terug in slaap om dan om 5u15 weer met hetzelfde gevoel terug wakker te worden, ik houd me erg stil tot ik om 6u30 toch wel uit wakker ben. Het is duidelijk dat de narcose erg natrapt deze keer.
Om 7u brengen ze mijn medicijnen die ik voor het ontbijt moet innemen en ja hoor, daar gaan we weer, et gaat weer helemaal fout... Ditmaal bekom ik gelukkig wel sneller maar het herhaalt zich om 8u bij het ontbijt weer, net op het moment dat mijn dokter binnen komt, hij schrikt ervan hoe slecht het met me gaat, en laat me xanax innemen, hij bemerkt dat ik veel last heb vd narcose en dat die mijn angst aanzwengelt waardoor mijn paniekaanvallen verergeren. Hierop word beslist dat ik pas id namiddag naar huis mag ipv om 10u en dat mijn chemo niet morgen (17/5) gegeven word maar maandag pas opgestart word zodat ik eerst goed kan herstellen van alles.
Na het innemen vd xanax word ik rustig, klets ik wat met mij 2 kamergenoten om kort erna in een diepe slaap te vallen tot ik gewekt word voor het middageten. Hier kan ik gelukkig van genieten zonder misselijk te worden. Na het middag eten komt ook de maatschappelijk assistente en de oncoloog even langs na ze van mijn arts hadden vernomen dat het niet goed met me ging. Er word beslist dat ik preventief xanax voorgeschreven krijg alsook 20 spuiten tegen trombose (flibitis).
Op aanraden vd maatschappelijk assistente ook een app met ademhalingsoefeningen geïnstalleerd.
Ik blijf erg veel pijn hebben op de plaats waar ze de port-a-cath hebben geplaatst, ik kan amper mijn linkerarm gebruiken, kan er geen kracht mee zetten en moeilijk op tillen, dit kwam vooral omdat ze deze op een spier iets onder mijn sleutelbeen hebben vastgezet en ik eigenlijk te mager ben hiervoor.
In de namiddag rond 14u naar huis gegaan en in de bank oververmoeid vd pijn terug in slaap gevallen tot aan het avondeten.
In de avond lieve vrienden op bezoek gehad waarvan de vrouw verpleegkundige is en aan wie ik hulp vraag met die inspuitingen, ze bied aan deze te komen plaatsen en Rob te leren hoe hij dit moet doen zodat hij het kan doen op dagen als zij niet kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten