Vannacht de natuurlijke vermoeidheid zijn werk laten doen. Ik had gehoopt op een lange rustige nacht nu het verlossende bericht gegeven was, fout gedacht dus. Om 6u10 was ik alweer wakker.
Gelukkig wel een nacht zonder nachtmerries!!! Ik blijf nog liggen tot 7 uur en tijdens dat woelen begon ik terug blikken te krijgen op dingen van afgelopen week, die ik door de stress niet al te bewust heb meegemaakt maar die nu wel helder worden.
* Onze Ruben had vrij gevraagd op het werk voor maandag en dinsdag en uitgelegd waarom, was geen probleem, hij mocht zolang thuis blijven als nodig om bij me te zijn, uiteindelijk is hij heel de week thuis geweest, maandag zijn we met ons tweetjes een ijsje gaan eten en gaan wandelen bij de Vlasrood. Tijdens de wandeling heb ik zijn hand vast genomen en niet meer los gelaten. Toen we terug bij de auto kwamen stond hij erop dat ik me na keek op teken, want zo zei hij; jij hebt altijd zoveel pech dat het niet eens vreemd zou zijn dat je nu ook nog een tekenbeet zou krijgen met de ziekte van Lyme er boven op. Hij is oprecht bezorgd en dat raakt me diep, daar hoort hij als 19 jarige nog niet mee bezig te zijn, maar wel hartverwarmend!!
* Veel bezoek gehad wat ik niet altijd even helder heb beleefd, maar nu komt het wel terug en komt er een fijn gevoel bij, zo fijn te merken dat ik een goed en hecht netwerk heb waar ik en Rob, maar ook onze jongens op kunnen rekenen!!!! Onbetaalbaar!!!
Het trillen begint weer, valt me tegen, ik had verwacht dat dat nu wel weg zou gaan, ik neem geen medicatie in ga het toelaten zodat de stress eruit kan. De arts weet dat ik kalmeringsmedicatie heb en vind het goed van me dat ik ermee gestart ben op eigen initiatief, liever rustig met medicatie dan eronderdoor vlak voor of tijdens de kuur.
Ik heb beslist toch die wenkbrauwen te laten zetten en bel meteen voor een afspraak. Ook mijn kapster bel ik om op de hoogte te brengen van wat er aan de hand is en vraag haar hulp mbt het afknippen en kort maken van mijn haar, ik vraag haar dat dat kan als laatste klant waar niemand anders nog bij is omdat ik nu al weet dat ik ga instorten, ik blijf het een vreselijk idee vinden... dan word het wel heel zichtbaar voor iedereen, dan is er het stigma....
Ik ga lesgeven maar merk dat ik zonder de medicatie het moeilijk heb, het lesgeven lukt maar het lukt me niet om mee te doen... De stress heeft teveel gevraagd van me. De dames doen het uitstekend en hebben ook veel begrip!!!
Ik vertel de baas vd dansschool dat hij mijn lessen mag laten staan voor september, hoewel ik in oktober mijn borstoperatie ga krijgen, ik kan nu niet weten of het me gaat lukken of niet en we bekijken het dan wel van week tot week.
Onze Joran had vandaag een karate wedstrijd maar door de stress die weer volop ah opbouwen is besluit ik niet te gaan kijken, ik ga die drukte niet aankunnen.
Ik ga met Rob inkopen doen en daarna even naar Coppelmans voor kattenzand en opzoek naar een luik voor de katten, hier komt hij kennissen tegen van hem. Ze vragen vol enthousiasme hoe het met ons gaat (ik ken deze mensen niet) en Rob vertelt hen wat er aan de hand is bij ons, de vrouw schrikt zichtbaar, en mijn stress staat nu op ontploffen, ik wil weg en Rob ziet dat het me teveel ah worden is en verontschuldigd ons. We zetten alles in de auto en ik breng het winkelwagentje weer naar binnen. Plots staat die vrouw terug voor me, neemt me stevig vast en drukt 2 zoenen op mijn wangen en loopt weg.... een mooi gebaar; meen ik oprecht, maar het greep me erg naar de keel.
Thuis gekomen begon ik me vd stress letterlijk onwel te voelen en moet ff tot mezelf komen, mijn ventje bied aan te koken maar ik wil het doen. Ik word weer iets rustiger maar dan gaat het na het eten plots mis, uit het niets barst ik ineens ongecontroleerd in tranen uit.
Daar zit ik weer, hevig snikkend, dikke tranen over mijn wangen rollend, rot gevoel in mijn lijf.
Ik voel me zo vreselijk radeloos, moe, leeg, bang...
De stress die al van vanochtend zit op te bouwen stroomt er nu in een waterval uit.
Rob moet trommelen vandaag bij het klokmonument voor dodenherdenking, normaal ga ik altijd mee, maar ook nu besluit ik thuis te blijven, ik wil even met niemand meer de confrontatie aangaan.
Ik heb nood aan rust, tot mezelf proberen te komen, daarom hebben we voor morgen een dagje sauna ingepland, een dagje relaxen. Maar ik ga wel voor de zekerheid medicatie innemen, ondanks ik daar gewoon Sylvie ben en niemand weet wat er ad hand is wil ik toch een uitbarsting als die van vandaag daar voorkomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten